bir filmden bir anektod:
"sana ilk yakınlık gösteren insana bağlanma eğilimindesin.. yalnızlık kendi kararlarını verebilmektir. kendini kısıtlama"
Aslında bu eğilim insan olmanın özünde var sanırım. Yaşadığımız her şey öyle bir an geliyor ki bizi bunaltıyor. Hem öyle bir bunaltıyor ki “tekrarı yok mu bunun” diye haykırmak geliyor içimizden.. bir daha başa saralım ağır çekimde her kareyi dondurarak yeniden izleyelim. Ve tekrar baştan, ta en başından hiç yalansız, hiç saklanmasız yeniden yaşayalım.
Yok mu tekrarı?
E o halde unutalım.. Nasıl unutalım, nasıl yok sayalım, yaşanmadı ben yoktum orda, ben yapmadım diyelim.. Ancak nasıl nasıl nasıl?
Yeni bir hayat bulalım kendimize.. Taptaze el değmemiş yeni bir hayat. Sonra onda tekrarlayalım kendimizi yeniden. Belki bu tekrarla buluruz kendimizi “ha tamam şimdi oldu işte” dedirtir belki bize o yeni hayat. Ya da o hayatı da bayatlayan hayatlar diyarına terkederken “tekrarı yok mu bunun” diye haykıralım yeniden. Gözü dönmüş aç ucube yaratıklar gibi tüketecek taze hayatlar arayalım. Hadi bize yakınlık gösteren herkese bağlanalım tüketene kadar, tekrarı olmadığını anlayana kadar belki de..
Durup bir kez olsun geriye bakmamızı sağlayabiliriz belki.. Aslında hep takrarlayarak yaşadığımız hayatımızın gittiği yeri görmemizi sağlarız belki bu duruşla.. Bu durup geriye baktığımız o bir tek an belki de
yepyeni bir ufka yolculuk kararı verdirir.
Ama yok..
Ne yeni bir ufuk lazım bize.. ne de yeni bir yön..
Tıpkı suyun kendi yönünü bulması gibi bırakalım kendimizi..
O yasak bu günah öbürü zararlı demeden akalım berrak bir su gibi..
Her durakta biraz daha kendimiz olalım. Biraz daha “öz” olalım her girintisinde hayatın.
Yapabilir miyiz?
Kimbilir?