Pencerem... Lenslerimi takmadım bugün, ama gördüklerim (görebildiklerim) hala güzel, hala gerçek, hala düşsel... Öyle bir pencerem var ki, Ankara'da gökyüzü bana en çok burada bu kadar yakın. Işıklar, bu kent, ve onun uzaktan gelen sesi en çok burada "benim"...

20mi doldurdum 4 gün önce. 18 gibiysem de o zamandan eklenenlerim ve eksilenlerimden sonra görüyorum ki kocaman bir 20liğim. Yüzümdeki fazlalıklar (sivilce diyorlar) yaşıma avantaj, içime sıkıntı, aynalara düşman, ama yine de güzel. Kendimi sevmekten bu, sevilmeyi ilk defa gerçek ve ilk defa böylesi "düşsel" tattığım için kendimi daha çok sevmekten...

Beş dakika öncesinde kaldı pencerem, doğrulup sola çevirince başımı, görebiliyorum yine... Yazma isteğimi körükleyen bu görüntü... Hani kanatlanabilsem, yüreğimde kurduğum o çok büyük hayali yaşayabileceğim. Aslında bu hayal, her gece bu kattan gökyüzüne uzanan kırgınlıklarım, sevinçlerim, gözyaşlarım, sözcüklerimle gerçek oluyor.

Geldiğim ilk günden beri yüreğimde bir anlaşmam var bu kentle. Birbirimize çok çabuk ısındık ve 2mizin de derininde bağımızı sakladığımız bir minik papatyamız var. Sonsuz mavimin içinden hızla gelen ilk dalgalar hayatımın kendisi, izlerini bırakıyor; ardındaki dalgalarsa bu kent. O, izleri, yıkıntıları, çığlıklarımı alıyor; yerlerine sakinleşmiş, keyif almaya hazır, aşık ve huzuruna gitgide daha yakın "ben"i bırakıyor.

Günümde birlikteyiz, o zamanlar daha uzaktan izler halde beni... Yakın bir arkadaştan daha renkli, daha mutlu, daha yavaş, daha hüzünlü, daha sakin, daha anlayışlı... Ama sadece gündüzlerimi paylaşsaydık, geceleri konuşamasaydık, bu kadar sevemezdik birbirimizi...

Pencerem... Yeni günümün öncesi, ışıklar (hayatın belirtisi), yıldızlar (umut ve romantizm ve bilim ve uzak ve parlak), kentin sesi ve ben birbirimizin parçaları, yankıları ve neşeleriyiz. Nefes alışlarımız ve gecenin keyfiyle huzur buluşlarımız, benim yüreğimin yükselişi... Ankara kanatlarımın altında. Mışıldamaya hazırım...