ASILI ÇAMAÞIRLAR

O gün arkadaþýmýn yanýndan ayrýldýktan sonra iftar telaþý barýndýran bir yolculuk yaparak döndüm eve. Niye telaþ? Bende deðil tabii…
Ýnsanlarda…
Yollar tam kördüðüm.

Eve girince bir de bakarým; benim balkonda neredeyse balkon demirine deðecek uzunlukta asýlý perdeler. Salonumda resmen, kapalý hücre görüntüsü. Hava da kararýyor; yukarý gidip bir þey desen "çek perdeni o zaman sen de" denilebilir. Ezan da okunuyor üstelik, mübarek iftar saati. Alttaki komþu kýl olmaya ve kýl yapmaya gelmiþ durumlarý mý yaratacaðýz akþam akþam?

Öte yandan, daha o sabah göz atmýþýz Henry Cloud'un "Sýnýrlar " isimli kitabýna. Aþýlmasýndan rahatsýz olacaðýmýz sýnýrlara insanlarýn girmesini saðlayanýn da kendimiz olduðumuzu öðreneli bir kaç saat olmuþ olmamýþ. Henüz bilgi, kurumamýþ bellekte.

Beklersin iftar yemeðinin bitmesini, kafanda en makul cümleleri kurgulayarak. Çýkmasan, kendine sinir olacaksýn artýk. Çýkarsýn ve parmaðýný tam zile doðru götürecekken, oraya yazýlmýþ kocaman el yazýsý ve kalýnlaþtýrýlarak baský verilmiþ harflerin dildeki karþýlýðý: Baþ Komiser Ahmet

Yaaa hadi bakalým, þimdi çalýþtýr hayal gücünü.

- Kimmiþ gelen hanýýým?

Elbette bu söylediðim, olabilecek iyi senaryo. Zile ismini ad soy ad olarak deðil de basa basa "Baþþþþkomiser Ahmet" olarak yazan adamýn kendi de gelebilir kayýtsýz ve taze dolmuþ göbeðini kaþýyarak.

-Daha iftar orgazm sigarasýný tellendiremeden kim bu densiz, kapýmda?

- Alt kat komþunuz; “benim çarþaflarýmý, perdelerimi nasýl kuruttuðum alt kattaki komþuma dert oluyor mu?” diye sormaya gelen, “küstah ben”.

Hikayenin bu durumda nasýl devam edeceðini düþünmek bile istemem ...

Yok yok, pes etmek yok, hatýrla: Sýnýrlar…

Bastým zile tabii.

Evin hanýmý açtý kapýyý.

-Ben bu akþam eve geldiðimde görd ..

-Biliyorum çok karanlýk oldu deðil mi evinizin içi? Çocuk da yoktu ki, perdeleri direk yerine astýrayým "

þeklinde bir incelik.

-Tamam, þimdi böyle olmuþ ama, sizin balkondan benimkine sarkan havlu uçlarýndan bile rahatsýz oluyorken, þimdi bunu size söylememek olmazdý. Bugün gelip de evimi böyle bulunca, inanýn kendimi çok kötü hissettim." dedim.

Gecenin karanlýðýndan da bahsedip perdelerin bu akþam için kalabileceðini ama genel anlamdaki rahatsýzlýðýmý da bilmeleri gerektiðini ekledim, rahatlamýþ ses tonumla.

Tabii ki , ben yine senaryonun bu konuþmadan sonra onlarýn evinde devam edebilecek bölümünü içimden geçirerek indim merdivenleri:

-Kimdi o gelen hanýýýým?

-Þeydi bey... Alt kattaki komþu .....

-....................................


ÝÞTE BEKLENEN AN..

(Ýki ay sonra )

Bir akþam, zil çalýnýnca kapýya koþan oðlumun karþýsýnda "annen evde yok mu?" diyen bir adam.

Biraz yaklaþýnca görüyorum ki; iriyarý, kelinden arta kalan saçlarý siyah, hafif göbekli birisi kapýya yaslanmýþ, neredeyse içeri sarkacak bir eðrilikte ve rahatlýkta duruyor.

Beni görünce,

- Siz, yeni mi taþýndýnýz buraya?

-Evet yeni sayýlýr, iki sene kadar oldu, siz kimsiniz ?

Aklýmdan nedense "iþte Baþkomiser Ahmet, Ahmet bu iþte" þeklinde bir cümle geçiyor .

- Haaa ben mi, dokuz numarada oturuyorum.

- Yani bir üst katta, bizim hizada mý?

- Dokuz iþte, dokuz numara.

Bense üsteleyerek,

- Yani, bir üst katta, bizim hiza mý oluyor dokuz ?

Ýlla anlayacaðým ya Ahmet mi, deðil mi…Niye geldiðinden çok bununla ilgileniyorum öncelikle.

Önce saða sola, sonra bizim zile bakýnýp "evet burasý altý numara, öyleyse bir üst kat dokuz oluyor" diyerek evinin konumunu ancak numaralar yardýmýyla netleþtirebilen bir adam var karþýmda.

Artýk kesinlikle o olduðundan eminim ya;

- Ahmet bey buyrun, diyorum.

- Haaa evet, ben Ahmet; böylece tanýþtýk.

diyor tarafýmdan tanýnmanýn verdiði rahatlýk ve güven yüzüne yayýlmýþ olarak. O henüz benim kim olduðumu bilmemesine raðmen tanýþmýþ oluyoruz böylece. Artýk sadede gelmesi lazým.

- Yarýn evde misiniz?

Herhalde oturmaya çaya geleceðini söylemeyecek, hala kolu ve omuzu kapýma eðri bir þekilde yüklenmiþ samimiyette üstelik.

- Yok, evde deðilim maalesef, konu nedir?

-Yarýn akþam ………… Partisi'nden belediye baþkan adayý bize gelecek, tanýþmak isterseniz, seçilirse þimdiden samimiyet kurup isteklerimizi önceden söyleyelim de seçilince istemeye yüzümüz olsun derseniz diye komþulara haber veriyorum.

Demiyor ki, propagandasýný yapacak; gelin bir güzel dinleyin ki, yapabilsin.

-Hýmmm. diyorum, gündüz evde yokum ama akþam ne olur bilemem. Haber verdiðiniz için sað olun..

“Komþuluk baþka ne gün için, hem þu çamaþýrlarý niye hala sallandýrýyorsunuz bakayým. Ancak siz kimin tepesinden sallandýrdýðýnýzýn bile farkýnda deðilmiþsiniz anlaþýlan. “ þeklinde hýzlý bir cümle daha geçiyor içimden.

"Ýyi akþamlar" deyip gülümsüyor ve kapýyý kapatýyorum. O ise ayný cümleleri onlara da söylemek üzere karþý dairenin ziline basýyor.


Aynur Uluç

2003