Zaman mıydı hayatı unutturan yoksa hayat mıydı zamanı, bilemiyorum işte..

Hiç değişmeyerek zaman ve hayat hep aynı kalacakmış gibi yaşıyorum, yaşıyoruz, yaşıyorsunuz. Ta ki ölümsüz sandığımız sevdiklerimizden biri hayatımızdan çıkıncaya kadar. Bir gün yokluğuna inanmayacağımız, hiç olmamış gibi benimseyeceğimiz bir olayla gidiyorlar. Geriye ise sadece bize ait olan keşkeler bırakıyorlar. Keşke ona son defa bir sarılabilseydim, keşke ona müthiş iyi davransaydım, keşke sevdiğimi defalarca söyleseydim, keşke daha çok vakit geçirseydim, keşke keşke keşke…. Ne kadar garip bir hayat! Veda etmeye vaktiniz bile olmuyor. Bazen bir ömür harcıyorsunuz ve sevdiğinizi söyleyemiyorsunuz ve mucizevi bir 5 dakika için, bir ömür bile verebilirim diyorsunuz, sevdiğimi söylemek için bir fırsat diye. Koskoca bir ömür yetmiyor işte keşke dememek adına. Ne çok geç kalıyoruz böyle bir şeylere! Aslında ne kadar verimli kullansak ne kadar çabalasak da hiç yetmeyecek ve hep geç kalacağız. Gerçek olan tek şey hiç zamanımızın olmadığıdır sanırım. Ölüm nasıl bir şeydir ki tek bir anda bir ruh çıkıyor ve bir daha hiç geri gelmiyor. Hiç bilmediğimiz bir anda üstelik. Neden herkesle vedalaşamıyor? Neden haber vermeden çekip gidiyor? Bence ruhlarımızı ve başkalarının ruhunu o kadar çok incitiyoruz ki vedalaşmak bile istemiyorlar. Mağrur, başı dik, buruk bir şekilde çekip gidiyor.

Hayatta öğrendiğim bir şey var ki tam bir sevgi fakiriyiz. Hiçbir zaman yeteri kadar sevemeyeceğiz ve hep keş kelerimiz olacak. Benim bugün büyük bir keşke var içimde, umarım bir daha olmaz ve hiç birimizin olmasın. Ama yine olacağına da eminim. İnsan her zaman değer bilemiyor işte….

Keşkesiz bir ömür geçirmeniz dileğiyle..