Yollara düşmüşlerdi,
Büyük-küçük adımlarla sessiz.
Gölgeler bir günün ardında başsız
Renklerini yakmışlardı…

Arkadaş olmuşlardı yollarda
Elele, gönül gönüleydiler.
Geçerlerken bir köprüden tek tek
Önce selâm vermiş
… ve sonra da başlarını eğmişlerdi…

Gölgeler mutluydular,
İnsanlığı seçmişlerdi bir günün ortasında.
Kırmak varken kapıları,
Çalmak ve çırpmak varken, üstünde oturdukları serveti.
Bir firavun edasında,
Başlarını ayırmak varken bedenlerinden…
Hiç birini yapmamışlardı gölgeler,
İnsan olmuşlardı…

Onları hiçbir zaman,
Korkutamadı gök gürültüleri ve yıldırımlar,
Onlara hep sırdaş oldu kaldırımlar.
Hiçbir zaman acıkmadı ve susamadılar;
Geçerlerken üstlerinden
Kimi günahkâr, kimi zalim ve haksız…
En çok da iki yüzlülükten çekmişlerdi bütün bir ömür
Birkaç kelime olsun onlar, konuşamadılar…

Evet.
Onlar hep sessizdiler,
Sanki de, nefessizdiler…
Öyle de olmuştu:
Bir gün, çekip gitmişlerdi ordan
Kimsecikler duymadan… Gölgeleri…