Yollara düþmüþlerdi,
Büyük-küçük adýmlarla sessiz.
Gölgeler bir günün ardýnda baþsýz
Renklerini yakmýþlardý…

Arkadaþ olmuþlardý yollarda
Elele, gönül gönüleydiler.
Geçerlerken bir köprüden tek tek
Önce selâm vermiþ
… ve sonra da baþlarýný eðmiþlerdi…

Gölgeler mutluydular,
Ýnsanlýðý seçmiþlerdi bir günün ortasýnda.
Kýrmak varken kapýlarý,
Çalmak ve çýrpmak varken, üstünde oturduklarý serveti.
Bir firavun edasýnda,
Baþlarýný ayýrmak varken bedenlerinden…
Hiç birini yapmamýþlardý gölgeler,
Ýnsan olmuþlardý…

Onlarý hiçbir zaman,
Korkutamadý gök gürültüleri ve yýldýrýmlar,
Onlara hep sýrdaþ oldu kaldýrýmlar.
Hiçbir zaman acýkmadý ve susamadýlar;
Geçerlerken üstlerinden
Kimi günahkâr, kimi zalim ve haksýz…
En çok da iki yüzlülükten çekmiþlerdi bütün bir ömür
Birkaç kelime olsun onlar, konuþamadýlar…

Evet.
Onlar hep sessizdiler,
Sanki de, nefessizdiler…
Öyle de olmuþtu:
Bir gün, çekip gitmiþlerdi ordan
Kimsecikler duymadan… Gölgeleri…