Hatırlıyor musun
Karşılaştığımız o anı?
Kalakalmıştık olduğumuz yerde
İki bedende aynıydı çarpıntı
Yerinde duramayan
İki yaramaz çocuk gibiydik
Birimiz ebe olurduk, diğerimiz saklanırdık
Hep saklambaç oynardık
Ebe ben, sobelenen sen
Uzatsam elimi tutabileceğim kadar yakındın

Bakışlarımız konuşurdu
Ateş böceği gibi yanıp söner
Ruhuma ışık olurdu sevgin
Bir gün bent çektik aramıza
Hislerimizi gömdük maziye
Bir araya gelemedik yıllar boyunca
Bir daha ebe olup sobeleyemedik birbirimizi
Bi-çare bırakıp gittin
Hiç kolay değildi terkedip gidişin...