Herkes yaşamını kendisinin gölgesinde yaşar.
Aslında kendi çemberidir insanı hapseden ya da bir diğer deyişle insanın kendisidir kendini çembere iten. Ve insan kendi oluşturduğu bu çember gölgesinde yaşar…
Bu kısır döngü uzar gider; ta ki insan kendini bulana dek.
Kendini bulmak, kendini tanımaktır.
Kendini tanımanın yaşı yoktur. Hayatı görebilmeyle doğru orantılıdır.
Ne kadar bilgiyle beslerseniz kendinizi, o kadar ufkunuz açılacaktır ve etrafınızdaki çember genişlemeye başlayacaktır.
Çember genişledikçe olaylara bakış açınız değişecektir.
Hayatta var olmanızın sadece yemek, içmekten ibaret olmadığını öğrendiğimiz andan itibaren asıl yaşam mücadelesi başlayacaktır.
Yaşadığınıza dair bir kanıt bırakmak isteyecek, birilerine faydalı olabilmek için olanca gücünüzle çalışacaksınız. Hayatınız anlam kazanacak, monotonluktan uzaklaşmış olacak… İşte yaşam bu…
Eğer iki günü aynı yaşıyorsak , kendimize hiçbirşey katmamışız demektir.
Yine yeni birgüne açılıyoruz.
Yine başlangıçlar, yine sıfırdan alabileceğimiz koskacaman birgün
Bugünü ne denli verimli yaşarsak; yarın için biraz olsun nefes alma fırsatımız olacak. Unutmayalım.
Ve bunu düşünerek; hayatta hiçbirşey için ÜŞENMEYELİM ve hiçbirşeyi ERTELEMEYELİM...
Sevgiler