AVUÇLARIMDAN KAYDIN …
               
“Ruhumu eritipte kalıba dondurmuşlar
Onu istanbul diye toprağa kondurmuşlar”
Ey şehir kaydın avuçlarımdan... Tam da tutacaktım oysaki, eksik mi geldim sana ey şehir yar olmadın bana, sahte gülüşler mi kandırdı seni, bir balık ekmeğe talim etmekti oysaki sende hayat.. Söyle ey şehir neden kaydın ki avuçlarımdan, oysa şehir bilmelisin bir martı ve deniz sonra balık ekmek biraz kız kulesi belki çamlıca busun sen benim için.. Üsküdar kadar ancak benim yüreğim ama sen fazlasın ben eksik... Şimdi ayrılık ve seni unutmak... Ah be şehir ben seni unutmak için sevmedim ki.. Oysa sen de bilirsin ayrılık cennette buluşamamaktır.. Elveda demek kaldırım taşlarına, demli çay kokulu akşamlara, dar vakitlere sığdırılmış koşuşturmalara, ki o koşuşturmalar zamanı bereketlendiren koşuşturmalardı ve biz koştukça hayat biraz daha tebessüm etti, zaman biraz daha cömert davrandı bize, tıpkı Ona bir adım yaklaşana Onun bin adım geldiği gibi tüm kainat dosttu bize Ona dost olduğumuz için.. Ne son akşamlarda sabahlanan derslerde bizi yıldıran ne okul kapısında çektiğimiz sıkıntılar başımızı öne eğdiremedi! Şimdi mekanlarım yine güzel mekanlar olacak insanlar hayırlı insanlar.. Ama diyemeyeceğim en bunaldığım anda o insanlara hadi bir boğaz turu yapalım diye, martılarla göz göze gelelim ve soralım onlara gözyüzünden bakmak bu şehire nasıl oluyor diye.. Hatta meydan okuyalım hayata gaza gelip.. Evet gidiyorum ama seni de yüreğimde götürüyorum.. Hele sana ait olan yürekleri hele o sevdiğim insanları yoldaşlarımı sırdaşlarımı candaşlarımı ne diyeyim şehir onlarıda aldın sen benden. şimdi sana düşman mı olmalı yar mı bilemiyorum ki... Sende kaldı bir parçam.... Sende kaldım....... sende…... sen bende…..