yüzümü sakladığım gecelerde haykırdı cılız sesim
ayaklandı yıldızların her biri gökyüzünde
lavanta kokulu dolaplardan fırladı saklı sözler
nihayetinde oynanan ayrılık şarkısında çağlarken hüzün

ısrarlı bir baş dönmesi okşadı saçlarımı eskilerden
yıkmış tümünü sığınakların zaman
Mona Lisa’nın gülüşünden düşmüş ortalığa Leonardo
ışıkları kim söndürdü çekip giderken

dağınık bir yalnızlık sabahtan geceye

ırların tümü bilinmeyene bilinmez köhne bir meyhanede
nereye gider sevda/hangi limanda demirler/kimin yüreğinde çarpar
edepsiz bir filmin başrol oyuncusu
naralarını atıyor sahte sevişmelerin ortasında

dokunaklı bir şarkının sözlerinde ağlıyor aşk
okyanuslara vuran ayın silueti susturmuş çığlığını tüm dalgaların
körfezlerden vuruyor yalnızlık limanıma
unutmak istediğim her an gözlerimin ucunda

noktasız bir hüzünde seyrediyor yüreğim

al bir yıldızdan dökülüyor yaşlar dudaklarıma
kekremsi tadın dilimde
limitsiz bir ağrı kanayan günümün ciğerlerinde
ısrarla yaklaşan örtüsü karanlık yalnızlığın

şafak vaktinde yitiyor serkeş sevinçlerim
aynalarda yansıyan bir boşlukta düşler
renk yok/ses yok
su gibi/ayaz gibi

kandırılmış sabahların ıslaklığına vurulan bir damga

ıssız fırtınaların hoyrat yıkımı yankılanıyor
sessiz direnişler içimde neye yarar
ılıman bir limana demirlemek de mümkün değil artık denizlerde
ruhumu soydum çırılçıplak önünde

umarsız çırpınışları biteviye yok oluşlarım
hançerinden damlayan son kan
unutulmuş sözlerin ilenci
mavi bir tabloda bildik bir lekeyim artık

alevlerde yalın ayak sürüyüp sevdayı/vişne çürüğü bir kuş uçurdum düşlerimde/uçtu ve bir daha gelmedi