Kalktý yerinden, baktý saðýna soluna, gözleriyle süzdü etrafýný.
Sessizlik hakimdi oturduðu yerde. Canýnýn çok sýkýldýðýný anladý.
Düþündü, elini çenesine yaklaþtýrdý, kulaðýný kaþýdý. Saçlarýný
elleriyle taradý. “bir þeyler yapmalýyým” dedi kendi kendine.
Yapacaklarýný gözünden geçirdi, kararsýz bir þekilde yürüdü
Balkona, etrafýna baktý uzunca, gök yüzüne doðru dikti baþýný, “ah” dedi.

Kuþlarý seyretti. Kanat çýrpýþlarýna baktý özgürce. Nasýl uçuyorlar
diye düþündü. Omuzlarýna kollarýna baktý. Hafifçe boynunu cevirdi,
“ben de uçabilir miyim kanatlarým olsa” diye düþündü.
Binalar dað olmuþtu. Uzaklar ulaþýlmaz görünüyordu.
Denizler çekilmiþ, kurak çöl gibi görünüyordu gözlerine.
Sessizce sustu. Suskunluðu çektiði sigara dumanýyla üfledi.
Duman uzaklaþtýkça gözlerden, “al beni de götür” dedi
içinden. Oynamaya baþladý demir parmaklýklarla. Baþýna aðrýlar
girmiþti. Ýçerdeki havadan geceyi düþledi. Geceler içinde duygusunu,
sevdasýný býrakmak istiyordu. Balkonda dona kaldý saatlerce.
Zaman akmýþ gitmiþti hayallerinde. “Düþündüklerim” dedi, (güldü) “güzel bir
his. Salatalýk, domates. Bakkal çýraðýna çaðýrýyordu baðýrarak.
Caddeler köy yolunu andýrýyordu, þaþýrdý. Þaþkýnlýk içinde sessizce
sigarasý da bitmiþ, duman akýp gitmiþti þehrin üzerine doðru. Bakakaldý.
“Ýçim dýþým boþlukta uçuyor sanki” dedi. Çýplak, yalýn ayaklarýna,
týrnaklarýna baktý. Parmaklarýný saydý. bazýlarý birbirlerinden farklýydý.
Elerine baktý. Onlarýn duruþuna. Okþadý uçlarýný parmaklarýnýn.
Bacaklarýna doðru çekiyordu ellerini. Yukarý doðru, baldýrýna doðru.
Okþadý, güldü. “Bunlar da yýpranacak, yýpranmaya baþlamýþ bile.
Benim bedenimde olur da yýpranmaz mý” dedi. Damarlarýnýn
kaynadýðýný, kanýn hýzlý hýzlý dolaþtýðýný hissetti. “Bir þeyler oluyor” dedi. Ah ederek içini çekti. “Gece olsa, gecenin güzelliðiniyaþasam tek baþýna, kalkýp rüyamla, bedenimle, özlemimle sýnýrlar ötesine taþýsam gözümden mutluluk, yaþý damlasa.” Ýçeriye yürüdü. Çevresindekiler uyumuþtu. Anlamamýþlardý. Ýçinde olup bitenlerden habersizlerdi. Odasýna doðru ilerledi, bir havlu aldý yanýna, “kilitlemeliyim” dedi. “kendimi.”

Banyoya suyu doldurdu. Maviler giydirmiþti. Akan çýrýlçýplak suya baktý.
Suyun derecesini açtýkça açtý. Ýçi yanýyordu. Suyun sýcaklýðý dokunmadý.
Oturdu içine. Köpük köpük maviler kabarýyordu. Kabarcýklarla
suyla oynamaya baþladý. Radyoyu açtý, klasik müzik çalýyordu kulaklarýnda. Neþesi yerine gelmiþti. Sanki çocuk gibi baþýný
soktu suyun içine, sanki yüzüyordu maviliklerde. Saçlarýný daðýttý, çözdü beliðinden. “Dünya varmýþ” dedi. Sabunladý cildini. Temizlendi, durulandý. Adýmýný atýyordu ki kuvvetin dýþýna, kapýnýn arkasýnda yine onlarýn sesleri çýnladý kulaklarýnda, Ýrkildi. “Saatlerce kalmalýyým burdan çýkmadan, beni boðuyor dýþarýsý, suyunda akýp deliðinden sorduðunu gördü. Mavilikleri çeke çeke kapýyý açtý, sarýldý havlusuna, geçti aynanýn karþýsýna. Taradý saçlarýný, kurutu tenini, giyindi. Bir baktý kendine. “Ben, ben olmalýyým” dedi kendi kendine. “Ben dünyayý sýrtýmda taþýyacaðýma, dünya beni taþýsýn” dedi. Balkona koþtu, baðýrdý
“özgürüm” diye haykýrdý. Ýçerdeki sesler sustu. Bakýþtýlar birbirlerine.
olaðanüstü þaþýrmýþlarýdý. Balkona koþtular, “nedir bu çýðlýk, nedir bu
haykýrýþlarýn” diye sordular. Kendine geldi. Uyandý gördüðü rüyadan.
Çok etkilenmiþti. Kabusu muydu yoksa? Kendinde kendini gören güzel
bir özgürlük müydü bu olup bitenler? Yaþý yirmisinde deðildi. Eþi ise
ellisine merdiven dayamýþtý. Güldü, güldü, güldü, güldü. Kahkahalar atý.
“Ben bu hatayý nasýl yaptým” diye. Duvara baktý, aynaya baktý, kendine baktý. “Gönül bu” dedi, “kondu. Bir yere kurtulamýyor. Ýnsan istemese de
hayat devam ediyor, iniþli çýkýþlý neler yaþayacaðýz bizler böyle.
Rüya olduðunu, gerçek olmadýðýný kimler söyleyecek? Kafasýndan
Gecirdi, pencereye baktý, saksýdaki güller ona gülüyor sandý.
Yüzünü astý. Çiçek de solmaya baþladý. Gözler puslu puslu yýkamaya
yürüdü lavaboya doðru. Musluðu açtý, (soðuk su yerine sýcak suyu açtý)
yüzüne çarptýðý ýsýyla çýðlýk içinde irkildi. Karanlýk oldu. Ýçerisini mum ýþýðýyla aydýnlatacak bir þeyler aradý çevresinde ama yoktu. Bulamadý.

Dipsiz kuyuya düþtüðünü sandý. Kollarý kanat oldu, teleklendi, çýrpýndý.
Kuþlar geldi aklýna. “Uçuyorum” dedi. Kanatlarýný çýrptý, çýrptý, yukarýya
çýkamýyordu. O dipsiz kuyuya iniyordu. Aþaðýlara doðru bir þeyler
çekiyordu onu. Kara delikte kanatlarý büyüdükçe, kanatlarýn yanýndan
kol çýkmaya baþladý. Siyah kömür karsý bir koldu. Korktu. “Düþüyorum
kanatlarým kaybolacak, ben ölüyorum, ölüyorum” diye feryadediyordu,ama duyan yoktu sessini. Nefesi kýsýlmýþtý baðýrmaktan, yalnýz kalmaktan. Son kez bir çýðlýk çýðlða bir baðýrtý koptu. Çatýrtýdan ev sallanmýþtý. Yatak, yastýk, yorgan bir köþede yatýyordu. Neydi bu gördüðü? Güzel baþlayan bir rüya kabusla bitiyordu. “Neden? Bir nedeni olmalý” diye düþündü. Terin, suyun içinde rüya yorumlarý kitabýný aradý kitaplarýn içinde. Baktý yan yatýyordu orda. Kanatlar arasýndan çýkan kömür karsý kara kol neydi neydi?
Cevabýný armaya baþladý. Sayfayý karýþtýrdý, “kara kol, kara kol,
köþenin baþýndaki karakol olmasýn” dedi kendi kendine. “Yok caným!”

KARAKOL:Tedirgin ve korkulu günler geçireceðine, ashabýnýzýn
bozulmasýndan dolayý hýrçýnlaþacaðýnýza, ya da güvendiðiniz bir
arkadaþýnýzýn suçlamasýyla baþýnýzýn belaya gireceðine iþarettir…

Gözleri yuvasýndan çýkacak gibi okudu. Tekrar tekrar düþündü.
“Bu bir rüya” dedi, güldü ansýzýn.Bir telefon çaldý, kaldýrdý ahizeyi, “alo” dedi, dinledi. Olduðu yerde donakaldý öylece...




Yusuf Ter 03.10.2005
Saat 15:45 Ýsviçre