Karanlık… İtici bir güç… Ve korku, ardından bir uğultu. Kesik kesik görüntüler duvarlarda… Şüphe… Heyecan… Yine korku! Yoğun bir sıkışma. İçinizde tek hareket, kalbiniz…

Uğultu yok artık, derin bir sessizlik… Tedirgin nefes verişleriniz… Beyninizde, kuşkunun saltanatı… Yarını bile düşünemeyecek durumdasınız… En büyük acılarınızı, en sığ mutluluklarınızı, herşeyi unutmuşsunuz… Doğruluyorsunuz, usul usul yattığınız yerden… Ter, korkunuzun gözyaşı… Beyninizle birlikte, tüm vücudunuz huzursuz… Ne bildikleriniz umurunuzda ne de bilmedikleriniz! Bilinç, merakınızın sert duvarı… Bilgi bile hükümsüz, zayıf…

Sıkışık ve art niyetli bir topluluğa, sonradan konmuş gibisiniz. Kimseyi tanımıyorsunuz..! Bunalıyorsunuz… Başınız öne eğik, merak ve sarsıntı damarlarınızda…”Yaşınız ve yaşantınız”, kendilerini hissettiriyorlar beyninizde… Mazi bulanık, düşünüyorsunuz. Yitirdikleriniz ağ salıyor, beyin sıvınıza. “Kazanım” diyorsunuz, yitirdiklerinize inat, kısık bir sesle… Cevap bekliyorsunuz, gözleriniz yerde… Göğüs kafesinizin esirisiniz… Cevap gelmiyor… Sorular zırhınız olmuş, vücudunuzun şeklini alıp… Cevaplar, zırhı geçemiyor. Kızıyorsunuz… Elleriniz, başınızın tek destekçisi… Yaşamın büktüğü boynunuzu ellere bırakıyorsunuz, “kendi elleriniz”e…

Sonra bir boşluk… Boşluktasınız, kimse yok... Eşyalar, can simidiniz… Gözler, aynı yerin isteksiz bekçisi!Sabit bakışlar. “Boşlukta olmakla, kalabalıkta can çekişmek aynı derece yorucuymuş” diyorsunuz… Karamsarsınız, şimdilik başka şansınız da yok… Dua etmek istiyorsunuz, etmiyorsunuz. İçinizden geçenlerin, hem sahibi hem esirisiniz. Üzülüyorsunuz, kendinizden kopuyorsunuz. Eşzamanlı kendinize tekrar bağlanıyorsunuz. Hâlâ cevap bekliyorsunuz…

Biraz sakinleşiyorsunuz. Tecrübeli olan Voltaire, yattığı yerden seslenip, kulağınızda yankılanıyor. Bu sefer o soruyor:
“Teşekkür etmeden kabul edilen, nasıl olduğu bilinmeden zevk alınan, nerede olduğu bilinmeden başkalarına verilen ve farkında olmadan yitirilen şey nedir?”
Duraksıyorsunuz. Yine canınız sıkılıyor. Bu sefer cevap alamadığınız için değil, cevap veremediğiniz için. Vücudunuzu kontrol etmeye çalışıyorsunuz. Pek başarılı değilsiniz. Hem sinirlenip, hem gülüyorsunuz. Tekrar üzülüyorsunuz. Soru daha da allak bullak ediyor sizi…

“Zaman mı?” diyorsunuz kayıtsızca, belki doğru olur ümidiyle, kendinize.Sonra yeniden Voltaire beliriyor silikçe,sizin aradığınız soruların cevabını da, kendi cevabını da veriyor : ”YAŞAM”

Bütün cevapları alıyorsunuz aniden. Dinginleşiyorsunuz. Kaygılarınız devam ediyor. Bitkinlik nefesinize karışmış, aldığınız cevap, “YAŞAM” yormuş sizi…

Biraz geçiyor vakit. Ayaklanıyorsunuz. Hergün almanız gereken ilaçlara yöneliyorsunuz. Canlı değilsiniz, donuk ta…Bu sefer, hergünkinden daha fazla alıyorsunuz ilaçları… Koridorda, turluyorsunuz biraz. Demin kalktığınız yere, yatağınıza yöneliyorsunuz. Soğukkanlısınız ama hâlâ düşünüyorsunuz. Nefes “alış_veriş”leriniz son kertesinde. Uzanıyorsunuz, gözleriniz açık ve kimsesiz. George Eastman’ı işitiyorsunuz derinden… Aklınızda, 77 yaşında, kendini vurmadan evvelki cümlesi:

“Dostlarıma… Görevim bitti. Niye bekleyeyim?”…


01/07/2005_20.20
Evren Özen