Ben, dalgalar boyunu aþan yalnýzlýðýmla oturuyorum
biliyorum yalnýzlýðým da üzgün ben de
karanlýklar sýrýtýyor bana, uzaklar hep uzakta... sadece kendinlesin ve düþüncelerinle... beþ para etmeyen benliðinlesin... sonun nerede olduðunu merak eder dururum ne zaman dinecek içimdeki duygularý savurup daðýtan fýrtýna ne zaman?
burdayým ama ruhum yok ortalýkta acaba ruhum bedenimden önce mi öldü?
gülüyorum aðlayarak; aptalca sorulara takýlýr oldu kafam mesela: yýldýzlar üþür mü, ilk aþýk olduðum kýz þu an yaþýyor mu, düþlerin satýldýðý bir yer var mý, hayatýn kaç deðiþik anlamý var gibi...hepsinin cevabýný bulacaðým bu sorularýn; kendime güveniyorum bu konuda, daha iyi olacaðýmý hissediyorum. Anýlarýmý yanýmdan eksik etmeyeceðim yanýmdan hiç bir zaman kalbimin küçük bir yeri hep onlarýn olacak
onlar benim küçük çocuklarým çünkü onlar baharýn habercisi kelebeklerim, her biri bir yaðmur damlasý, düþmesinler diye ellerimle tutacaðým her birini her yaðmur yaðýþýnda...