Sundum sana hafifliğine dayanamadığım bedenimi.
Parçala, kanat, yak ve söndür etimi.
Beni ağırlaştır, gücünü paylaş varlığımla.

Artık toprak kadar bereketli, dağ kadar sağlam, güneş kadar kutsalım.
Önce mağara kuytusundaki yırtılmayı bekleyen örümcek ağıydım.
Şimdi içim coşkun nehir, azgın fırtına.
Sana ihtiyacım vardı.
Katlandım.

Beni kendimin anası, çocuğumun bebeği yaptın.
Gücüne saygılıyım, boynumu eğerim, itaatkarım.
Lakin paylaşamam yaratıcılığı.

Ben senin Tanrınım baba!
Var ettiğim gibi yok edeceğim seni.
Belki yine kurban edeceğim etimi ama gözlerime bak.
İyice bak!
Sen değilsin yansıyan, o benim kulum kölem.

Tanrından korkuyor musun?
Bakamıyor musun gözlerine?
Kaçıyor musun?
Bana tapmıyor, başka Tanrılar mı istiyorsun?
Git öyleyse.
Kulu olmasa da bir Tanrı yeter kendine.
Katlanır kendi kurduğu düzene.
Varlığıyla doldurur evreni.

Git, gücünü kullan, aktar yaratma aşkını putuna.
Göreceksin yüzündeki coşku çaresizliğini.
Çırpınacak koynunda kuş gibi.
Sonra bitecek, kendini, seni ve hayatı yaratmak için.

Ne sen anlayacaksın yaratışı, ne hayat bilecek başlangıcını.
Tanrı hissedecek ama Tanrılığını.
İnanacak kendine, güvenecek gücüne.
Tüm acısını, nefretini, korkusunu, kinini yüklenecek hayatın.
Yine de güzel, sevimli, temiz, iyi kalacak.
Her türlü inkarı bilecek de Tanrılığından pişman olmayacak.
Gömecek kendini içine, bulut gibi dolaşacak.
Bazen koruyacak gölgesiyle, bazen rahmet olup yağacak.
Sen güneşe bakmaya çalışırken, o gezip her şeyi görecek.
Sen göğe dönüp düşlere dalarken, o yerden uyanacak.
Sen ışığın bittiğini sanırken, o karanlıkta parlayacak.

Bitecek elbet bu hikaye de Timur gibi.
Tüketecek enerjisini, söyleyip gidecek sevgisini.
Bütün sonlar karanlıktır, bu da öyle olacak.
Kavuracak kendini ateşiyle.
Bitirecek tüm ümitlerini.
Geriye kalan külünü savuracak anılara.
Zaman yutacak hepsini.
Çark dönecek, ezilecek geride kalanlar.
Gerisi hiçlik diyeceksiniz, değil!
Hiçlik hiç olmadı ki.
Ondan sonrası hep varlık.
Hikayeler tükenir mi!

Timur YÜKSEL