Bir uçurumdayız,
Ben birde içimdekiler...
Bir boşlukta gibiyiz.
Kainatın yüreğindeki koskoca bir boşlukta...,
Etrafımımda,etrafımızda insanlar...
İyi veya kötü,mutlu,mutsuzlar,
Ama seviyorlar onlar mutlular,
Beni bende ki beni seviyorlar...
Ben niye mutlu değilim?
Bir meçhuldeyim...
Neden...
Yağmurlar yağmıyor
Ateşlerin büyürken içimde
Ve bildiğim herşey gidiyor aklımdan.
Geceler yorgun ve halsiz,
Bedenim,ruhum biteviye çöküntülerde;
Ardarda uyumamış ellibeş gün gibi uykusuz...
Denklemler,doğa olayları,ekosistem hepsi çöküntülerde.
Darbe yemiş,işgal altında bir karanlık şehir gibi...
Yoksa o şehir ben miyim?
Yıldızlar,ay,güneş,insanlar,dünya...
Matematik,fizyoloji,deprem,yıkılmalar,yaşama...
Bildiğim ve adını duyduğum herşey gidiyor.
Aklım firarda.
Sevmek,aşk neydi?
İstiyorum ama sevemiyorum
İnsan neydi?
Ve bir kere mi gerçekten severdi,
Öbürleri? ...
Neden böyle oldum?
Neden böyle olduk? ...
Bir güneşin kalbindeki ateşle yanıp.
Ansızın zemheride uyandığımdanmıdır?
Siyahlaşmış,körleşmiş,bitmeyecek ve bitmemiş bir sevdadanmıdır? ..
Bir uçurumdayım...
Kainatın yüreğindeki koskoca bir boşlukta..
Bedenim,ruhum biteviye çöküntülerde...
Bildiğim herşey ve tüm doğa olayları ve bendeki ben çöküntülerde...
Ardarda ellibeş gün gibi uykusuz...

İbrahim Nazım Ülker