Ne zamandı ilk elbisem? İlk plastik topum, ipim?
Hatırlayamamam doğal diyelim. Hayatımın ilk zamanlarıydı ve anı kutum henüz hazır değildi belki. Belki ben asıllı değildi bana alınanlar. Oyuncaklar, elbiseler...
Bir şeylerin ilk olduğuna karar verdiğimiz, beynimize resmedilen anları bu kutulara doldurduk. İçine önce ne koyduk?

Kim bilir Ankara'nın hangi puslu seksen küsürleriydi. Hayatımın en uzun yolculuğu olsa gerek, Ankara' nın Aydınlıkevler semtinden Kızılay semtine geliyoruz. O zamanlar dünyanın en güzel koltuğu olan babamın dizleri beni uykuya almış. Göz kapaklarım her sert frende aralanırken bulanık yol ışıkları, caddeler, camda kafası zıplayan yorgun insanlar hayal gibi görünüp kayboluyor.
Birden uzun süre kaybolmayan ışıkların arasına giriyoruz. Daha kalabalık, daha aydınlık bir yerlerdeyiz. Ovuşturduğum gözlerimin arasından bir de bakıyorum ki Tom ve Jerry birbirlerini kovalamakta. Koca bir apartmanın cadde yüzünde dev gibi bir televizyon! Babama dönüyorum heyecanla " baba bak bak baakkk". Gözleri yorgunluktan süzülmüş babam aniden heyecanlanıyor. "Kalk hanım kalk gelmişiz!" .
Apar topar otobüsten aşağıya iniyoruz. "Aslan kızım" diyor babam "cin gibi cinn".
Zamanla anlıyorum ki buna övgü ve gurulanmak deniyor.
Tom ve Jerry evde yeni alınmış siyah beyaz televizyonumuzda da var. Ama bu his her yerde yok ki...