Bir ağaç ki,
Açar çiçeğini baharda, sanki bize güler gibi.
Bir insan ki,
Ağlar hep doğumunda, oysa hanın başında.

Bir ağaç ki,
Büyür tohumdan fidana, sanki Bismillah der gibi.
Bir insan ki,
Koşar oynar onunda, herşey mübahdır ona.

Bir ağaç ki,
Dökülür yaprakları dalından, sanki tövbe eder gibi.
Bir insan ki,
Kaldırır yumruklarını yirmisinde, dağlar benim dercesine.

Bir ağaç ki,
Bekler yağmurları hazanda, sanki sabreder gibi.
Bir insan ki,
Başlar kaçmaya otuzunda, yakalanır hep doluya.

Bir ağaç ki,
Salınır meyvesi dalında, sanki şükreder gibi.
Bir insan ki,
Alınır semeresi kırkında, bir de olsaydı farkında.

Bir ağaç ki,
Hışırdar yaprakları seherde, sanki zikreder gibi.
Bir insan ki,
Fısıldar duyguları ellisinde, duymaz olur her seferinde.

Bir ağaç ki,
Uzanır dalları semaya, sanki dua eder gibi.
Bir insan ki,
Titrer elleri altmışında, gücü kalmaz kaldırmaya.

Bir ağaç ki,
Eğilir gövdesi rüzgârda, sanki rükû eder gibi.
Bir insan ki,
Bükülür beli yetmişinde, ancak rükûda gibi.

Bir ağaç ki,
Tutunur kökleri toprağa, sanki biat eder gibi.
Bir insan ki,
Tükenir bedeni ahirinde, artık mezardır bir ağaç gölgesinde.