Artık
Hiçbir sen dolduramaz
Sensizliğin boşluğunu
Nasıl bulacaksın ki beni
Bıraktığın yerde değilim
Düştüm, kayboldum karanlığında
Savrulmalarım bilinçsizken
Ben yine sana aktım
Bile bile çarptım ördüğün duvarlara
Nice acıdım da vazgeçmedim
Senin nefesindeki şehirden
Ama ne ben duvarları yıkabildim
Ne sen bir kapı açabildin
Bu son çöküşüm, son sarsılışım
Damarlarımdaki son çatlaklar bunlar
Şimdi
Kanım yüzümde gidişini çizerken
Yetecek mi gözyaşın yıkanmama...
Anlayacaksın, çaresizliğinde
Bir ayrılık eşittir bir unutuluşa denkleminin
Benim koşullarımda geçerli olmadığını
Bedendeki ruha da ölüm olunduğunu
Bir ayrılığının bin ölüm doğurduğunu
Ve artık çok geç olduğunu...
Söyle sevgilim
Beni saracak kadar beyazın var mı?

....ağustos2006