Derin bir huzur içindeyim bu gece…
İçimi tatlı bir huzur ve ifadesi zor bir hüzün kapladı…

O minicik ellerin notalar üzerindeki nazlı salınışını izlemek, incecik parmaklarının notalarla sihirli dansının , gözlerine yıldız ışıltılarını kattığını görmek ruhumu derinden etkiledi…Minik kızım bu gece bana, tam anlamıyla bir müzik ziyafeti çekti… Sakin sessiz köşeme oturmuş, kitabımı okumakta olduğum ve Ciciannenin Genç Türkiye Cumhuriyetinin kurulduğu ilk yıllarda piyanosunun başına geçip, derin bir aşkla bağlı olduğu Rıza Selim Bey ve konuklarına piyano resitalleri verdiği zamanların kıyısında dolaşırken, minik kızımın parmaklarının notalarla buluşmasıyla odaya doluveren eşsiz müzik nağmeleri, beni zaman içinde bir yerlerde donduruverdi… Bir an Ciciannenin deli dolu, kıvrak ve neşe dolu hali yansıdı kızımın siluetine…Yada kızımın pür neşe , şen şakrak, gururlu ve mağrur ifadesinde canlanıverdi Ciciannenin ilk gençlik yılları... Zamanın ve mekanın donduğu ,insanın hayatı boyunca unutamayacağı, her anımsayışında iliklerine kadar bir titremeyle yenileyeceği muhteşem anlardan biriydi…

Bir an kızımın gözlerinde, başarılı olduğunun tasdik edildiğini görmek isteyen mağrur bakışını gördüm…Ve içimin eridiğini hissettim… Sanırım mutluluk denilen şey bu olsa gerek diye düşündüm. Bana dönüp “Atatürk bu şarkıyı da çok sever miymiş anne?” diye soruşunda ki duygusallığı , bir gece önce Atatürk’ün 10.Yıl Nutkunu, ilk kez Atatürk’ün kendi sesinden duyduğu anda ki gözlerinden boşalıveren inci tanelerini ve hıçkırıklara boğulurcasına ağlayışını düşününce ve “ben ağlamıyorum anne, ben ağlamıyorum” diyerek ağlamasından utanışını, ama kendine engel olamayarak Atatürk’ün sesini duydukça hıçkırıklara boğularak boynuma sarılışını anımsayınca gözlerimden yaşlar süzülüverdi… O an anladım ki minik kızım Atatürk’ün sevdiği şarkıları çalmaya çalışarak ona ulaşmaya ve onun gözüne girmeye çalışıyordu… Ben onun daha önce hiç bu kadar hevesli ve duygusal bir şekilde notalarla buluştuğuna şahit olmamıştım… ”Evet bebeğim, Atatürk bu şarkıyı da çok severmiş “ dediğimde yüzünde beliren aydınlık ve gözlerindeki ışıltı beni kendi çocukluğuma götürdü.. Sanırım bende tam onun yaşındayken babamın evimize getirdiği kocaman ve şık çerçeveli Atatürk portresinin karşısına geçer ve onunla konuşurdum. Bir 10 Kasım gününde ölüm yıldönümü olması sebebiyle hissettiğim derin üzüntü nedeniyle, tıpkı kızım gibi hıçkırıklara boğularak ağlamış ve en sonunda o kocaman portresine uzanıp dudaklarına bir öpücük kondurmuştum. Öptüğüm ilk erkek olmuştu Atatürk…Yanaklarımın kızardığını, bir utanç duyduğumu ama içimde duyduğum derin sevginin bir belirtisi olarak onu dudaklarından öpmüş olmaktan da gurur duyduğumu hatırlıyorum…Ne de olsa öptüğüm ilk erkekti O . Şimdi yüzümde beliren bu masum gülümseyişe neden olan o sihirli anı , yaşadığım sürece hatırlayacak olmam bile yetip artıyor bana… Ve kızımın notalara dokunuşundaki hazzının ardında, bu masum ve derin sevginin yatıyor oluşu, aynı hıçkırıklarla ağlayışı , gözlerine yıldızlar yağdıran o gururlu ve mahcup tavrı ne kadar da tanıdık geliyor bana…

Cicianneden bana, benden kızıma uzanan, tarihin kıyılarından dolaşarak zamanın içinde kaydığım ve değişmeyen bir Atatürk sevgisine şahit olduğum bir anı yaşamak…Bir anne olarak yaşadığım en duygu dolu anlardan biriydi… Notalarınla yaşa bebeğim, o masum ifadeni , gözlerindeki yıldız ışıltılarını ve sevgi dolu yüreğini dilerim ki hiç kaybetme… Ve Atatürk’ün minik kızı olarak, içinde yaşattığın sevgiden sakın ola hiç utanma… Bu gece minicik ellerin, yıldız gözlerin ve sevgi dolu yüreğinle bana yaşattığın muhteşem huzur için sonsuz teşekkürler sana…Ve ne mutlu bana…