İstemeyerek de olsa doktorun odasına girdiğinde “Neden buradayım?” sorusu vardı hâlâ aklında. Yıllardan beri süregelip üst üste biriken dertlerine bir çırpıda çare mi bulacaktı sanki? Sırf ailesinin içi rahat etsin, huzur bulsunlar diye gelmişti buraya. Belki de ileride “Ben elimden geleni yaptım.” deyip onları susturmak için. Kendi de bilmiyordu doğrusunu.
Hemen kaçıp gidecekmiş gibi yerleşti masanın önündeki koltuğa Doktora bakmaktansa odayı incelemeyi tercih etti. Her ne kadar huzur vermek amacıyla dizayn edilmiş olsa da genç kadını daha çok boğuyordu odadaki hava. Hayattan alacağı bir şey kalmadığını fark edip, zoraki yaşama bir son vermeleri gerektiğini düşünen kaç hasta gelip geçmişti bu odadan ve şu an oturduğu deri koltuktan. Her biri sıkıntılarının birer parçasını hediye ederek ayrılmıştı sanki. Yeni hastayı ve onun dertlerini de aralarına katmaya can atarcasına karşıladılar genç kadını. “Ben sizden biri değilim, olmayacağım.” dedi kadın içinden.
Bu sırada doktor, tanışma merasiminin sona ermesini bekliyor ve önemli bir iş yaparmış havalarında önündeki evraklara bir şeyler kaydediyordu.
******
O kağıtları karalaman boşuna. Senin yazdığından çok daha fazlası sinmiş zaten bu odanın duvarlarına. İşte orda, köşede; kocası tarafından aldatılan iki çocuklu zavallı bir kadın. Ne diye gelip, hayatına yabancı bu insana derdini anlatıyor, kendini acındırıyorsun? Zaten kocan seni aşağılamış yeterince; bunu su yüzüne çıkarıp ikinci kez niye yerin dibine geçiyorsun? Git kendine bir boşanma avukatı bul.
Hele sevgilisi terk etti diye artık yaşayamayacağını düşünerek bir kutu hap yutan lise öğrencisine ne demeli? Ulan memlekette erkek mi kalmadı? Yıllar sonra seni hizmetçi gibi kullanacak, gerektiğinde dayak yiyeceğin o herif için mi yapıyorsun bunları? Sen o zaman da sıkıştın mı çareyi doktorda ararsın. Ya da yıllar önce deneyip de işe yaramayan haplarda… Hani belki bu sefer sana yardımcı olurlar!
En ilginci de Mukaddes Abla. Fişte takılı unuturum korkusuyla gittiği her yere, elinde kadim dostu ütüyle giden… Ah be ablacım, sen evdeki bütün ütüleri at daha iyi.
Nermin Teyze gülüyorsun ama sana ne demeli? Evin kirlenecek diye yıllar yılı kimseyi sokmadın evine. Yalnız kaldın; benim durumuma düştün sen de…
Ben … Belki benim hikayem de eklenmeli onların arasına. Ama benim bir hikayem yok ki! Ben sadece çok yalnızım. Caddelerde öylesine, başıboş geziniyorum bazen. Bir nebze olsun yalnızlıktan uzaklaşırım, tanıdık bir yüz görürüm diye saatlerce bir aşağı bir yukarı dolanıyorum. Kendimden bir parça arıyorum o yabancı insanların yüzlerinde. Hepsi fotokopi kağıdı gibi birbirinin aynı ve benden çok farklı.
Her defasında “Bu sefer olacak, bu sefer bulacağım” diye şehrin dört bir yanını dolanıp her defasında mecburen yalnızlığıma dönüyorum.
Ailem aklıma geliyor bazen. En azından onlarda benden bir şeyler bulabileceğimi ümit ediyorum. Her birini teker teker inceliyorum akşam yemeği boyunca. Ne güzel bir aile diye geçiriyorum içimden. Kendime geldiğimde, bu insanlar da kim, diye kalakalıyorum ortada. Her biri öylesine yabancı, yüzleri öylesine uzak ki! Ne işim var benim orda?
Bazen bir arkadaş ortamında izliyorum benden tamamen uzak olan kendimi. Öyle çok arkadaşı var ki. Hepsi seviyor görünüyorlar, galiba değer de veriyorlar. Gülüş, cümbüş, eğlence… Sonra sesler uzaklaşıyor yavaş yavaş; yüzler siliniyor. Kendimle onlar arasında bir bağ arıyorum, bulamıyorum. İşte yine yalnızım.
Doktorun muayenehanesindeki hastalar, daha doğrusu oranın gerçek sahipleri konuşmaya başlıyor yine. Hep bir ağızdan kendi hikayelerini anlatmaya çalışıyorlar. “Bana ne?” diyorum. “Ben sizden değilim ki.” Hepsi susuyor aniden, bu sefer doktor konuşmaya başlıyor.
Beş çayına geldiğimi zannedercesine “hoş geldiniz, nasılsınız?” faslına giriyor. İlk defa doktorun yüzüne bakıyorum. Taksim Meydanındaki simitçi amcadan daha yabancı bana.
Kaçabilmek için o odada saatler harcayabileceğim soru geliyor pat diye.
“Problemlerinizi bana rahatça anlatabilirsiniz.”
Odasına bir esir daha katabilmiş olmanın sevinciyle gözleri ışıldıyor.
Benim problemim yok ki. Ben sadece çok yalnızım.