Niye yanıyor ki yüreğim böylesine alevler içinde? Yüreğime "yaşaman gerek, biraz daha dayan" diye yalvarmaktan hala vazgeçmedim biliyor musun? Baktığım her şeyde seni anımsadıkça yangınlarım büyüyor gitgide... Unutamadığım sevdanı söküp atmaya çalışıyorum kalbimi parçalarcasına. Attığım her adımda sana gidiyor ayaklarım, sen her adımda biraz daha uzaklaşıyorsun benden. Güllere küstüm senden sonra. Şimdilerde beyaz olanlarına nefretle bakıyor gözlerim. Saflığı, güzelliği simgeleyendi, en sevdiğin çiçekti beyaz güller. Ne saflık ne güzellik kalmadı bu sevdanın bahçelerinde şimdi. Melankolik bir ben bırakıp gittin ardına bakmadan. Yaşam ümitlerimi çalıp gittin benden. Bedenimi haykırışlara, ruhumu yangınlara salıp gittin. Gittin düşünmeden, düşünmeden sensiz nefes alamayacağımı, düşünmeden nasıl bir enkaz yaratacağını, güneşimi batıracağını, ay ışığımı söndüreceğini düşünmeden gittin. Karanlıkta ışık arıyorum kendime şimdi önümü görebilmek için. Bütün ışıklarımı da çalıp gittin. Yaşam belirtisi gösteren tek şey bıraktın bende, kalbim. Alev alev yanan, ağır kan kaybeden kalbim. Durmadığı sürece kanayacak olan kalbim. Dayandığı müddetçe yanacak olan kalbim. Geriye külleri kaldığında sana miras bırakacağım kalbim. Hoşçakal günışığım. Beni bıraktığın karanlıklarda ben baş başa, sense yeni hayatında, yepyeni aydınlıklara koşacağın, kimbilir kaç can daha acıtacağını bilmediğim günlere, sevdalarınla, ümitlerinle, HOŞÇAKAL!..