Sen neredeydin?





Umuda çiçekler actırdım sen yokken…Uzun soluksuz günlerimde yağmur yağmazdı hiç bahceme …Hiç bir bahar mevsiminde açmadı nergislerim, annemin bahcesindeki kadar kokulu, saf, ve güzel..Halbuki o zaman da sanırdım ki geleceksin…Daha aydınlık günler için değecekti beklediğime…. Bütün pencerelerde göz göz açtı özlemlerim. Birden sağnaktan boşanırcasına damla damla yağacaksın sanırdım kuruyan gözbebeklerime… Bekledim belki, çıkıverir gelirsin diye gecenin son yıldızlarında aradım ışığını…Ama ışık olmayı secmedin ki sen. Karanlık olmak daha kolay geldi sana . Aydınlık günlerin uzağında kalmayı sectin. Kendi gecene ışık olmayı...Işıksız bir ışık oldun sadece kendini aydınlatan....



Sen neredeydin?



Ben varken, var olmayı secmişken. Şimdi yokluğundan geriye kalmadı hiç bir eser. Kendi karanlığında yok oldu bu yabancı şehir. Gün ışığı sahipsiz ...Sabahlarım çaresizliği kırağıya tutmuşken , kırılmamışken umutlarım. Neredeydin sebebim..?Neredeydin ben varken?





Sen neredeydin?



Seni beklerken : ne uzak ufuklara, ne dalıp gidemediğim denizlere, ne de bitmeyen kuraklığaydı isyanım… Bilemedin ki beklemekten ölmez insan….Umudun bittiği yerde kesilir soluğun…Anlamını yitirdiğinde başlar tükenişin.

SEN NEREDEYDİN ANLAMLIYKEN
SAHİ
SEN NEREDEYDİN BEN
VARKEN?....

1 Mart 2007

ferkul