Ateþle sýnanmýþ bir doðumda attýðýn çýðlýktan
okyanuslara girilmez oldu,sustu sirenler
Baðlandý denkleri
çirkin yüzlü fücur akþamlarýnýn
ve yüzün suyu hürmetine
Boyuna güneþler yaðdý üzerine kentlerin
sen daha böyle kocaman bir kadýn olmamýþken

Büyüdün sonra ömrünle yaþýt bir onurken
meydanlar da bildi o çýðlýðýn azametini
Ve ulu bir militandýn sanki ama
ellerin hala küçük ve aslýnda sen hala
Ýnsan seslerinden koruganlara sýðýnmýþ
kimliksiz bir yaðmurdun

Seni göðün orta yerinde buldu sorgucular.
Sonra kurtulup pençesinden koyu kývamlý küfürlerin
ve paslý duvarlarýn elinden
Meþin bir ceketle þehre döndün
hala kandil gecelerinde annen yasin okuyordu.
Ve hala þehir býraktýðýn yerde
topraktan bir amentü ye teslim olmuþ
seni bekliyordu gördün
Tüm bunlarý gördün
ve korkup erken baharlara kanmýþ çiçeklerden
korudun kendini.
Þimdi artýk elinde uzayan çizgilerden
umudu kalmamýþ bir kaçgýnsýn ama
O sirenleri susturup
okyanuslarý girilmez kýlan çýðlýðýn var ya
Benimde sesime
yokluðunla baþlayan
aðýrbaþlý bir ihtiras karýþtýrýyor