çok şirin bir köyün yanındaki dağın eteklerinde küçücük bir papatya yaşarmış. sadece görselinde mükemmelliyeti temsil etmeyen bu köyün güleryüzlü insanlarını severmiş papatya en çok. kimse incetmez, sevgi dolu bakarmış gözlerine. çok uzak diyarlarda papatyaların başına gelen hikayeleri de köylülerden duymuş ilkin, köklerinden kopartılan minnacık arkadaşlarını düşünürmüş böyle zamanlarda boynu eğilirmiş üzüntüden, sonradan köylülerin şen şakrak melodilerini dinleyince, neşe dolu, iyilik dolu, sevda dolu türkülerini, tekrar canlanıverirmiş birden. küçük bir şarkısı varmış yalnız kaldığı zamanlarda söylediği:

seviyorum seni gökyüzü,
seviyorum seni şırıl şırıl akan nehir,
seviyorum sizleri ışıl ışıl bakan insanlar...

yeryüzünde başka yerlerde yaşayan papatyaları ve başka ışıl ışıl insanları düşünürmüş zaman zaman.. acaba papatyalar daha mı güzeldi , ya da insanlar daha mı ışı ışıl tıpkı bir melek gibi..
küçük papatya günlerce düşündü durdu. ama sonu yoktu düşüncelerinin... her düşüncenin ardından yapayalnız olduğunu bir kez daha anımsardı. oysa bir sürü insan bir sürü hayat etrafındaydı, ama yine de yalnızdı, bazıları küçüğe sevgiyle bakar ne şirin bir papatya derdi. ilk sıralar bu söylemleri çok sevdi papatya, ama gün geçtikçe sıkılmaya başladı, hatta duyduğu anda üzülüyordu..