Bu gün anneler günü. Kaç yýl oldu, elini öpüp gününü kutlamayalý? Bir kuru telefon konuþmasýyla avuntu- anne kokusundan, anne dokunuþundan, anne bakýþýndan uzak.
Artýk o bakýþlarý, dokunuþlarý ben kýzýma gösteriyorum-çalýþýyorum.
Eskiden annemle olan diyaloglarýmýzda sorun yaþadýðýmýz zamanlarda söylediði bir söz vardý; “Anne olduðun zaman beni daha iyi anlarsýn.” Yaklaþýk altý yaþýnda bir kýzým var ve annemin o zamanlar söylediklerini o kadar iyi anlýyorum ki. Þimdi annem yaptýðýnda kýzdýðým ne kadar davranýþ varsa hemen hepsini ben de yapýyorum. Ve umarým annemin beni yetiþtirdiði gibi sevgi dolu olarak yetiþtirebilirim kýzýmý. Þu anda annem yanýmda deðil ama beni ve duygularýmý hissedebildiðinden eminim.
Annem hayatýný nerdeyse bize adanmýþ olarak geçirir, týpký hepimizin annesinin olduðu gibi. Sabah erken kalkar, kahvaltýda herkesin sevdiði yiyecekleri hazýrlamak için ayrý ayrý özen gösterir ve bunlarý haz alarak yapar. Aðzýndan bir þikayet , bir yüksünme sözü duyulmaz.Þimdi bile, onca yýldýr ayrý bir aile kurmama raðmen hala bahçedeki kahvaltý masasýna çatalým kaþýðým konur.Ve ben gönlümü o çatala kaþýða emanet býrakýrým.Annemin sevgisini doya doya benim yerime yaþasýnlar diye.”Annem” deyip annesine sarýlanlarý gördükçe burnumun direkleri sýzlar.
Ne zaman bir reyhan kokusu duysam, annem kokar her yan. Bir an gider gelirim yanýna. Sizler için de öyledir bilirim.Kim onun sevgisinin yerini doldurabilir ki. Kim gözlerimin içine onun gibi bakabilir ? Kim gözlerinizin içine anneleriniz gibi bakabilir ?
Baksa bile onun bakýþý kadar içinizi ýsýtabilir mi? Hangi aþk, hangi sevda bu kadar kalýcý, bu kadar katýksýz, bu kadar karþýlýksýz ve sevgi dolu olabilir?
Onlar deðil midir, hastalandýðýmýzda sabahlara kadar bekleyen? Onlar deðil midir, elinin bütün hüneriyle bize giysiler hazýrlayýp giydiren? Kaprislerimiz uðruna eþiyle , akrabalarýyla karþý karþýya gelmeyi göze alan da yine onlardýr. Düþünüyorum da benim için yaptýklarýný nasýl ödeyebilirim diye, bir çýkar yol bulamýyorum. Sað omuzum yorulunca, sol omzuma alsam; sol omuzum yorulunca sað omzuma alsam, götürüp getirsem Kabe’ye kadar yine de ödeyebilmiþ olmam mümkün deðil hakkýný.
Bilir misiniz; hayatta kimse için eðmedim ben baþýmý; ne amire , ne memura.Bir tek onun elini öpmek için eðilir baþým.Annem benim, bugün ve daima baþýmýn üstündedir yerin.Dileðim odur ki, ömrünün sonuna kadar kalbini kýrmamayý baþarabilirim.Bunu hak eden birisi varsa eðer, senden baþkasý olamaz.
Caným benim Tepe Kirazým-Amasya Elmam,annem bensiz geçti bir anneler günün daha.Kutlu olsun.