ï¿½zEdebiyat - irem - Lï¿½tfen Bana Kendimi ï¿½ade Et

Küçücük bir þehir burasý. Bir boy caddesi, insandan biraz uzun evleri ve kimsesiz bir gölü var.
Ortasýnda kalmýþlara çok benzetmiþler þehri. Adým adým sokaklarý “inlerle cinleri içine almýþ akþamüstü bile. Sanki sevmiyor kimse bu þehirde sarhoþ olmayý, sokaklarda naralar atmayý.. Öyle ya gece yarýsý bile kimseler yok..
Kendinden uzaklaþtýrmak ister gibi havasý da kötü buranýn. Hem kirli hem de soðuk..

Bu kara þehrin tek caddesinde bir kadýn yürüyor þimdi.. Yalnýzlýðýný belgelemek istercesine amaçsýz koþulsuz geziniyor. Rüyalarýnýn etkisinden kurtulmak, gerçeðe aymak istiyor artýk. Ýçin için korkutuyor gördüðü rüyalar.
Birkaç gün önce yakýn arkadaþýna açmýþtý derdini:
“Korkuyorum Cavidan. Artýk her þeyden uzak yaþýyorum diye seviniyordum. Bittiðini düþünüyordum; þehri terk ettim. Hiçbir iz istemiyordum fakat hep onu görüyorum rüyamda.”
“nasýl görüyorsun?”
“Siyah, uzun saçlý bir kadýn.. Yattýðým yerden kaldýrmaya çalýþýyor beni.. Sonra Serdar.. O seyrediyor yalnýzca.. Ve aðlamaya baþlýyor..

Artýk bambaþka bir þehirdeydi Zerrin. Bir türlü tamamlayamadýðý öykülerini geride býrakmýþtý. Fakat sahip olduðu gerçekler bir kenarda O’na bakýyordu. Ýçi kararýyordu birkaç gündür bu dar sokaklara bakarken. Ayaklarý nereye götürüyordu þimdi kim bilir... Fakat gün o kadar uzun geldi ki sanki bir þeyler yapmasý gerektiðini öðütlüyordu. Üstelik neredeyse gece olacaktý.
Gözlerini her kapatýþýnda, Serdar ve uzun siyah saçlý kadýn gözünün önüne geliyordu.
“Bir þey mi oldu acaba?” dediði gün aramýþtý O’nu. Hiçbir zaman telefonlarýna cevap vermeyen Serdar bekliyormuþçasýna açtý. Öyle korkunçtu ki ses tonu. Sanki içinden, ta içinden geliyordu. Zerrin’i konuþtukça heyecanlandýran, korkutan buydu iþte: Duyduðu endiþenin doðrular üzerine kurulmuþ olmasý.

Eve dönmek istemiyordu. Yine ayný kabusu göreceðinden, sonra tekrar baðýrarak uyanacaðýndan emindi.
Otogarýn kapýsýna geldiðinde yürümekten yorulmuþtu.
“Gitmem lazým. “dedi. “O’na gitmeliyim.”
Kararsýz kalmaktan çok korkuyordu. Fakat yine de üç beþ saniye durakladý otogarýn kapýsýnýn önünde. Zerrin için o kadar uzundu ki o zaman dilimi…
Sanki bakýp bakýp kayboluyordu karþýsýndaki gerçekler. Bazen belirginleþiyor Serdar!ýn yüzü bazen de siliniyordu. Neden sonra bir bilet alýrken buldu kendini. Bunu hiçbir zaman hatýrlayamayacaktý. Sarhoþken yaptýðý hatalar gibiydi bilet alýþý. Bir süre böyle düþündü. Ama sonra:
“Ne olacaksa olsun artýk” dedi. “Býktým her günümün ayný geçmesinden. Bir hesap var orada beni bekliyor.”
Bütün bu düþüncelerle otobüse bindi Sabaha karþý Serdar’ýn yanýnda olurdu.

Þimdi radyodaki
Her nihavent O’nu hatýrlatýyordu. Her hüzzamda Zerrin Serdar2a gidiyordu. Bütün kabuslarý bitirmeye. Yol boyunca hep eskiler takýldý aklýnýn bir tarafýna.. Birlikte yedikleri yemekler, seyrettikleri filmler.. En çok da öyle habersizce çekip gidiþinde takýlýyor hala ilk günkü acýyý duyuyordu t5arif edemediði þekilde.. Doðrular, yanlýþlar bir bir aklýna geliyor, kimi zaman ilk mola yerinde inmeyi düþünüyordu.
Otobüsteki herkes Zerrin’i konuþuyordu sanki:
“Bak þu kýzý terk etmiþ sevgilisi”
“Yaa neden?”
“Önce aldatmýþ sonra da çekip gitmiþ.. Hiçbir þey söylememiþ ki..
“Vah vah!.. þimdi nereye gidiyormuþ peki?”
“Ne bileyim..”
Bazen Zerrin de unutuyordu neden gittiðini.. Sonra Serdar’ý yeniden görmekten korkuyordu.
“Yeniden ayný acýyý duyar mýyým?”

Ne diyeceðim karþýsýna çýkýp?.. Ya kovarsa beni? Yapmadý mý sanki? Niye geldim ki…”
Kafasýnda yüzlerce kez þekil deðiþtirmiþ sorularla Serdar’ýn kapýsýna vardý.
Sonradan söyleyecekti Serdar:
“O gün hayatýmýn en anlamlý günüydü. Ne olursa olsun bana geldin..”

Hiçbir þey sormadý Serdar. Sadece Zerrin’e bakýyordu. ‘uyurken O’nu seyretmek ne kadar güzelmiþ.’ Dedi kendi kendine. Böyle bir þey beklemiyordu: Zerrin gelecek, ayný gün O’nu uyurken seyredecek… Hayatýnýn bu kadar garip olacaðýný tahmin edemezdi elbette: Bir zamanlar istemediði kadýný þimdi öyle özlemiþti ki… Bunu kendine bile itiraf edemiyordu.
Serdar, çok eski arkadaþlarmýþ e uzun zamandýr görüþmüyorlarmýþ gibi davranýyordu. Kahvaltýyý kendisi hazýrlamýþ, Zerrin uyunana kadar beklemiþti. Evinin düzenini, iþ yerini arkadaþlarýný anlatýyor; konuþurken çok dikkatle bakýyordu Zerrin’e.
Zerrin kendini çok garip hissetti bir an. Serdar öyle sýcak davranýyordu ki gelme sebeplerini unutuyordu yavaþ yavaþ. Sanki son molada ezberlemiþti þimdi teker teker yok oluyorlardý..

Kahvaltýdan sonra oturma odasýna geçtiler . Mobilyalar deðiþmemiþti. Kitaplarýnýn sýrasý da… Hasretle baktý kitaplarýna.. Hepsini kendisi dizmiþti alfabetik sýrayla .. Serdar’a aldýðý fincan takýmlarý da duruyordu büfede.. Birlikte taþýmýþlardý evi ve hiçbir þey deðiþmemiþti.. Hayatýnda biri var mýydý acaba?
“Otursana Zerrin.”
“Deðiþtirmemiþsin hiçbir þeyi..”
Cevap vermedi. Her zamanki gibi altý çizili cümlelerde susuyor, lüzumsuz þeylerden bahsediyordu. Yoksa Serdar gerçekten lüzumsuz muydu? Birden böyle demek geldi içinden. Vazgeçti..
“Serdar buraya kurtulmak için geldim.” Dedi birden o an tarif edilemez bir þekilde piþmanlýkla rahatlamayý ayný anda hissetti.
Serdar çok þaþýrmýþtý. Ne diyeceðini bilemiyordu:
“Haftalardýr rüyamda görüyorum seni. Oysa þu an yüzünü görmeye tahammülüm yok. Sana her baktýðýmda ayný þeyi hissediyorum: Acý.. Sadece bu…
Her sabah iþe gittiðim yolda büyük bir reklam panosu var: ‘yakýnda’diye bilinmeyen bir ürünün reklamý.. Onu her gördüðümde aklýma sen geliyorsun. “yakýnda diyorsun bana. Zerrin yakýnda sana kendini iade edeceðim.
Serdar lütfen artýk bana kendimi iade et!!! Kurtar beni kabuslarýmdan Kendimi yeniden bulmak istiyorum!!!
Serdar hiç beklemiyordu bunlarý. Aslýnda tahmin etmesi gerekiyordu. Bunca zaman sonra neden gelmiþti ki Zerrin? Þimdi bütün hesaplar görülecekti. Ve bütün cevapsýz sorular yeniden karþýsýndaydý:
“Neden gittin? Nereye gittin? Nasýl gidebildin..”
Ve hesabý verilemeyecekti. Çaresizdi. Çocuk gibi aðlýyordu þimdi..
Zerrin’se bütün yumuþaklýðýný kaybetmiþ Serdar’ýn üzerine geliyordu:
“Þu evden çekip gittiðin gün kendimi küçücük hissettim. Bana verilen deðerlerin hepsi alýnmýþ, dört duvara sýkýþmýþým..
Aðlamamak için kendini zor tutuyordu. Güçlü olmalýydý.. Ýnadýna seslendi.
“Dört duvar diyorum sana!!”
“Duyuyorum Zerrin baðýrma..”
“Anlamýyorsun ama… Anlasaydýn bana lüzumsuz þeyleden bahsetmezdin. Böyle alçalmazdýn karþýmda..
Odaya çýð gibi düþen bir sessizlik doldu. Zerrin’in buraya taþýdýðý cümlelere aðýr gelmiþti omzuna.. Bir koltuða oturdu:
“Bütün günlerin, gecelerin altýný çizdim seninle bu evde. Çok mu? Sonra sen gidince artýk baþka günlerin altýný çizmeye baþladým.. Hepsini sana anlatmak için..
Ýlk kez Serdar’ýn yüzüne baktý.
“Hak ettim deðil mi?” dedi.
Serdar sadece yere bakýyor hiç konuþmuyordu Son birkaç dakikada adeta çökmüþtü. Hesabýný veremeyeceðim þeyler yapmýþým diye düþünüyordu. “Öyle piþmaným ki..”
“Sana hesap sormak hakkým. Bir gün geleceðimi biliyordun. Cevap vermesen, veremesen bile geleceðimi biliyordun. Yarým kalmýþ bir öyküyü tamamlamaya, yaþanmamýþ bir ayrýlýðý yaþamaya geldim. Anlýyor musun?”
Hiç yüzüne bakmadan kafasýný salladý Serdar.
“Þimdi þu odadan üzerinde havluyla bi kadýn çýksa umrumda olmaz. Çünkü ben tamamlanmayaný tamamlamaya kendimi senden geri almaya geldim…”
“Çok piþmaným Zerrin.. Hiçbir þeyin hesabýný veremiyorum.. Sonuna kadar haklýsýn. Yaþadýklarým altýnda ezdim seni. Buna hakkým yoktu. Özür dilemeler, affet beniler hiç fayda etmez biliyorum. Çok üzgünüm…”
O an buraya gelmesinin saçmalýðýný bir kez daha kavradý Zerrin.. Kendine yeni bir hayat kurmuþtu.. Mahvolmasýný istemediði bir hayat.. Buraya gelmekle mahvetmeye hazýrlýyordu. Telaþla kalktý yerinden.
“Ve öykünün sonunda genç kadýn yaþayamadýðý ayrýlýðý tatmanýn verdiði mutlulukla ait olduðu yere gider…” dedi.
Serdar da kalktý telaþla:
“Böyle gitme lütfen.. Beni affettin mi onu söyle bari. Sana yaptýðým kötülüðün aynýsýný bana yapma.. Bak kimse gelmiyor son iki aydýr. Hayatýmdan o kadar çok insaný çýkardým ki.. En çok da senin için piþmaným..”
‘Sen hayatýmdaki en gereksiz parçaydýn Serdar. Senden kendimi almaya neden geldim bilmiyorum. Fakat en azýndan bu gereksizliði gördüðüm için seviniyorum. Þu evi, seni gördüðüm için acýlar týrmandý devam edecek biliyorum.. En þiddetlisiyle hem de. Yine de huzurluyum tamamlamadým kendimi’ diye düþündü; ama o kadar acýdý ki Serdar’a içinde kalacaðýný bile bile söylemedi. ‘Ben onun kadar insafsýz deðilim’ diye geçirdi içinden.
Týpký Serdar’ýn yaptýðý gibi arkasýna bakmadan kapattý kapýyý.. Kendini en özgür hissettiði þehre doðru gidiyordu artýk. Ve bütün þarkýlar özgürlüðü anlatýyordu..

ÞUBAT’07