hayatta bizi yıkabileceğini düşündüğümüz olaylar belki de en ufak acı taneleridir!
bir insan tam olarak ne zaman umutsuzluğa gömülebilir?En yakın arkadaşıyla yaptığı bir kavga ve bunun sonucunda yalnız kalacağı ya da arkasından konuşulduğunu duyduğunda aslında kimsenin onu sevmediği hissi.
belki bunlar günlük ve fani hayatımızda yaşadığımız ,o çözümlenmesi çok zor olan sorunlar ya da bizim üzülecek bir şey kalmadığında,canımızı sıkmak için kullandığımız bahaneler.sizce?
bugün tam bugün bir şeyin daha hakikatine vardım..fani hayatın aslında o kadar acımasız olmadığını(şimdilik).belki yakın birini kaybetmenin acısı bana bunları söylettiren.ya da hayatın en büyük yıkma eylemini gerçekleştirdiği an şu anda.bundan tam 10 dakika önce olup bitti herşey..belki 1 dakikasını bile almadı annemin.evet evet tam da öyleydi.abim az önce annemin üzerine şaka olsun diye bardağın dibinde kalan buz gibi suyu döktü.ki biliyor ki annemin en sevmediği şeylerdendir bu.evin içinde küçük çocuklar gibi koşuşuyorlardı..annem hırslar içinde elinde t-shirt 'ü abimin peşindeydi.tam o sırada telefon çaldı ki ben açamazdım çünkü abime şu donmuş evde kolayca hazırlanabilir hamburgerlerden yapıyor bir yandan da söyleniyordum..neden senin yemeğini ben hazırlıyorum diye!o anda dert edindiğim konuydu benim için.neyse ki o gürültü içinde abim telefon sesini duyup bir kaçış olarak atıldı.telefon daki anneannem idi.abimin:
-bak annen arıyor diye anneme söylendiğini duydum.
hiçbirsey olmamış gibi hamburgeri hazırladım ve bıraktım.elimdeki bir bardak suyumla telefon açılışından sonra annemle abımın gömulduğe odaya yöneldim.annem ağlıyordu.Bir elinde pamuk bir elınde asiton.daha 2 gun önce surduğu ojelerını çıkartıyordu.sanki biliyormuşum gibi :
-anne zekiye teyze mi ölmuş dedım!
annem o güzel yesıl gözlerinden akan yaslarla beraber ''evet'' dedi.ne yapıcağımı bilemez bir şekilde kalmıştım orda.annem :
-o benım babaannem sayılırdı diyordu.
anneannemın karsı apartmanında kızı ve torunuyla oturan o teyze için.
ve hersey 15 dakika içinde oldu.annem üstünü değiştirdi ve evden çıktı ki bunu yaparken kendi kendine benım pilav yapamıcağımı ama arada gelıp bakıcağını söyluyordu..

diye anlattı küçük kız!belki o küçük kız hayatında ilk defa bu kadar acı verici bir olay yasıyordu.sanki oradaymışım gibi gözlerimden yaslar akmaya basladı ve devam etmesıne izin verdım..işte buydu ,haklıydı..hayatta bazı seyler bızım için çok büyük sorunlara neden olur!ama aslında umutsuzluğa kapılan o küçük kız şimdilik bunlara üzülüyorum sadece diyordu.haklıydı şimdilik..sonrası aynı..