Bakmak ve görmek, görebildiğin ölçüyle sınırlı. Görünen bir serapsa, yapılabilecek çok şey kalmıyor. Bir ışık sızıyorsa eşikten, içeriye girme çabaları o denli kolay…

Şimdi söylemeli,

Suskun bir denizin dövme çabalarını kıyılarına…
Oysa, dün gece gelgitler süpürmüştü çakıl taşlarını da…

Susun, kim söndürdü ışıkları, nefesime ayaz vuran bir boşluğun sancısı düğümleniyor boğazıma…Henüz kırlangıçlar göç etmemişti, bu acele niye… Duvarda adım yazılı, adım beni taşımıyor. Tırmandım, kırıldı basamaklar.. Çizilen rotalar, şimdi şeytan üçgenlerine yönlendiriyor adımları…

Giden gitmeyi koymuşsa aklına, dur diyebilmenin anlamsızlığı hangi lügat da yerini bulabilirdi… Mühim olan gidenin ardında bırakmak yaşlı mendilleri… Şimdi ne söylesem dolu dolu, ama sığınılan boşlukta eriyip gidiyor zamanla birlikte…

Düşme saatlerimi kuran ilahi güç, beni toprağından ayırtmalısın –ki zehirli tohumlarım ulaşmasın gün yüzüne…

Düşünki, sabah seherinde yıkanır rüyalar…
Bir gemi demir alır limanından
Düşer ak sayfalara…

Çözdüm dilimi, güneş birazdan çıkar bir köşeden…
Şimdi sus zamanı, beklemeli…

Gördüm, ben bir lâl…


Aytekin Orhan