Gölgelerim var her seferinde arkamdan gelen, benden daha koyu ve daha büyükler. Hatta bazen önüme geçiyorlar bu sefer ben düşüyorum onların peşine.
Bırakamıyorum onları, bırakmıyorlar beni. Gidin diyorum yanlız bırakın, yalın bırakın beni diyorum, dinlemiyorlar.
Bak şimdi de bunları yazarken elimin önüne düşüyorlar. Sayfanın neredeyse yarısını kaplıyor koyu gölgelerim. Belki de gece lambam yanlış yerden bakıyordur bana. Yanlış yerden gönderiyordur ışığını.
Bazen uzuyor gölgelerim bazen kısalıyorlar. Ama güneş bana dosdoğru baktığında işte o zaman kurtuluyorum gölgelerimden Sadece ben oluyorum. Net oluyorum. İşte o zaman güneşi iki kere daha fazla seviyorum.
Sana benzetiyorum ışık süzmelerini. Bazen arkamdan bazen önümden bakıyorsun bana ve her seferinde gölgelerimin koyuluğu ile karşılaşıyorsun. Halbuki bana direk bakabilsen ışığını saptırmadan, sağa sola çarptırmadan göndersen o zaman net göreceksin beni. İşte o zaman gölgelerim gölge olmaktan kurtulup bedende ruh bulacak belki, belki mavi, kırmızı yada ne biliyim belki beyaz olacaklar ama gölgelendirmeyecekler bende ki beni.
Aslında gördüğün gölgelerim senin bana gönderdiğin ışığın yansımaları, senin, günün, güneşin yansımaları. Gölge işte yapacak bir şey yok.
Eğer sende gece lambası gibi bakarsan bana yani yanlış yerden beni net göremiyeceksin hiç bir zaman ve hep elimin koyuluğunu göreceksin ama benim ellerim beyazdır.