Mutluluğu buldukça korkuyordu kaybetmekten, yaşadıkları rahat bırakmıyordu onu…

Eski günlere gidiyordu devamlı hatırlamak istemese de, davetsiz misafirler gibi bir anda kapıyı çalıyorlardı ve geliyorlardı…

Mayın tarlasındaydı ve bastığı mayınlardan biri patlamış yaralanmıştı…

Her an bir mayın daha patlayabilir ve ölebilirdi…

Ezilmiş,sinmiş ve korkmuştu…

Bu çaresizliğinin arasında bir yol buldu kendine ufacık bir iz…

Takip etmeye başladı o izi…

Cesareti buldu önce, çıkacağım dedi bu mayın tarlasından kurtulacağım…

Ve başardı sonunda çıktı mayın tarlasından ama yaraları acı veriyordu…

Hala onu yaralayan mayının izlerini taşıyordu…

İzler rahat bırakmıyordu onu suçluluk hissettiriyordu farkında değildi bunun eziyordu kendini görmüyordu.

Sonra karar verdi bir gün yaralarımı saracağım dedi…

Ve başladı kendini sorgulamaya,

İlk fark ettiği insanları korkularının yönettiği oldu…

Korkularını kabul etti önce ve kararlılıkla üzerine gitti,

Suçluluk duygusu vicdanını yaralıyordu.

“Hata bende mi?” sorusunu defalarca soruyordu. Mayın tarlasının etrafına gitti bir daha baktı…

Hatanın kendinde olmadığını gördü…

Bu rahatlattı onu…

Ama bu kez de pişmanlık yakıyordu yüreğini…

Neden o mayın tarlasına girdim diyordu…

Ve o an asıl gitmek istediği yerin mayın tarlası değil, gelincik tarlaları olduğunu fark etti…

Ve yalvardı Allah’ına ona gelincik tarlalarını buldurması için…

Bir gelincik gördü sonra gittiği yol üzerinde gördüğü bütün gelincikleri toplamaya başladı …

Bir gün baktı ki, gelincik tarlasındaydı…

Ve yeniden başladı her şeye bir kez de gelincik tarlasında sardı yaralarını, korkularını, şüpheyi ve çaresizliği yok etti, kendini buldu…

Ve gördü ki gelincik tarlaları dediği cennetin ta kendisiymiş, masmavi göklerde hissedip; bulutların üzerinde uçuyor…