Umut Seme

toprak tutmuş elinde yüzünü gösterecek kadar parlak çivi
niye hep aynı şeyleri yazıyorlar diyor...


eskiden diyor, inanırdım mecmualara
bön bir göstergenin yüzeysel tarafına tutturmuşum cakamı
enayi bir avradım olsa ah, inansa aşka
kalakalmak olsada ortada sonunda
parmaklarını ovuştururken gıcıklanan içinden bir demet düşüyor
kanlar içinde sanki saçtığı gülücük
ama inadına
ama sonuna kadar umuttu kulağını koparmış küpe olan mazi
kertenkele kuyruğunu bıraktığında diyor
ağlamak istememin nedeni hasret
kaçamadım ah
bir yanımı bıraktım sevdanın kirişinde
her yanımı törpüleyen
en meşgul yanımı işte
kirişi kırsam şimdi
sende de kalır mı ellerimin sıcağı

sahi, niye hep aynı şeyleri yazıyorlar diyordum
seni seviyorum demek kolay
ya da ne bileyim
bilmezlikten gelmek yoğurda katılan sululuğu
kalem eldeyken kaybetmek
ruh bedendeyken sürgün gibi sevişmek
niye depremden bile daha doğal karşılanıyor
geleceğimden milyon yıldız sönerken karganın tırnaklarında
onunla birlikte gaklayan herif ağacının kuruyan dalı acımıyorken daha
yoksa müsrif adamların paylaştığı an mı toprağım
beni oraya göm anne, elimden silinmez yokluğun
üzerimde üç beş ton yük
yan taraftakine dua ette
bana uğra arada yeter!

ölmeyi göze almak değildi konu
niye aynı şeyleri yazıyorlar diyordum
niye farklı pencereler açıyorlarda
aynı yeri gösteriyorlar
at gözlüğünü çıkaran kadına sor
yalnız senin için yaşarım diyor
güneş gözlüğü tak demiş birileri
yıldızlar sönüyorda, niye varlar kavramında yüzü üşüyor
aslanlar gibi titriyor mehmet
yok satıyor anne, yok
güdümlü nostaljinin ayın ondördü gibi parlatılan gazeteleri
haşa, biri çiziyorda tanrı eli karikatürü
onunla gurur duyuyor diğerleri
aldırmıyor ayşe hanım, rıza efendi
göğsüne yapışan kenenin harbi deliliğine
kime ne diyor, boyuna
d/onsuz gezer, havalanırım kime ne?
görüntülü radyolardan gelen destek
nasılsa süregelen hergele
o ki...
bağımsız kahkahanın en gevreği

ayakkabılarımı çaldırmak istiyorum
bir kaç kereliğine
sövmeden, gülümsemeden yürümek
aldırmadan, kaldırmadan sevmek
kaldırımsız yollarda kefeye binmek deliyle
kim ağır diye değil anne
kim daha rahat bak
huzur bele kadar gebe
göğsümde bir yar uyur ki
göbek deliğimden kahkaha kopar cırtlak cırtlak
saçlarımı hayra yoran insanlara bak
pırlanta gözleriyle kara kaşlarını tararlar
biraz sarı benzim, omzum acımtırak
sırtımda iman uğruna sönemeyen kızdırılmış demire yanarım!
niye aynı şeyleri yazıyorlar demeyene takmış bir kaç dakikası ile
ince belli bir bardak çaylık daha vakti var
ellerini yıkamaya yok olan zaman
ona adaletli davranmayan değil inan
insan dedi en son, insan olan anlar zamanla
balıklar niye suda yaşar


bende yazıyorum diyor, şaşırmıyorum
ne yazıyorsun demek monoton ama gerekli oluyor
hiç işte memleket, aşk filan
ne çıkarsa tombaladan...
niye aynı şeyleri yazıyorlar demeye vaktim kalmıyor
hece var ya abi diyor
ne zaman yeni birini okusam
sanki daha önce okudum gibi geliyor
zaman diyorum, zaman
yunusları akifleri biçiyorda
onları öğütüyor azı dişlerinde
biz olmasaydık olmazdı kerata..
insan olmak ne kadar önemli bak
sen zamana değil, o sana uyuyor mutlak...
bırak aynı şeyleri yazıp dursunlar
sen uzan özgürce kumdan dizelere
kale yap, rahat ol
kalp yap, aşık ol
mezar yap, toprak ol
uzan ulu orta meydanlara
eylem yapma adam ol!
birde el ver kalkayım


anne seni unuttum sanma
börek yap, mutlu olayım

Ali Aydoğdu