Mesleğimizi anlatırken,tanıtırken artık ‘kutsal

meslek’,’mum gibi eriyip gitmek’

vb. ifadelerden kurtulmamız gerekmiyor mu artık?

Yanlış şeyler mi bunlar?Elbette hayır!

Yalnız bu övücü,gurur verici ifadeler öğretmenlik

mesleğini tam anlatıyor mu acaba? Yeni

tanımlamalara ihtiyaç yok mu gerçekten?

Zaman çok hızlı değişiyor,bilgi bir tık’ın ötesinde

artık.Bu bilgi bombardımanından kendimiz ne kadar

faydalanabiliyoruz?Öğrencilerimizi

ne kadar haberdar edebiliyoruz?

Karşımızda her söylediğimizi aynen kabul

eden,aileleri tarafından eti senin

kemiği bizim laflarıyla teslim aldığımız öğrenciler yok

artık.

Bizleri soru sağanağına tutan,iletişim araçlarının

imkanlarından deyim yerindeyse köküne kadar

faydalanan,bizden farklı

açılımlar bekleyen

öğrencilerimiz var artık.

Bizden talepleri değişti yeni nesil öğrencilerin:

Sınıfa dizüstü bilgisayarını getirmek isteyen

öğrencilerimizin karşısında

,bilgisayar çıktısı ödevleri kabul etmeyen bizler,ne

kadar direnebiliriz.?Direnmemiz doğru mu?

Bizim görevimiz, onların genç beyinlerini ezber

bilgilerle yormak,köreltmek

değil,bilakis beyinlerinde yeni kıvılcımlar

çaktırmak,yeni soru işaretleri

oluşturmak olmalıdır.

Medenice tartışmayı bilen,düşünce

üretebilen,okuduğu bir kitaptaki fikirleri

bizimle değerlendirebilen öğrencilerin ortaya çıkması

bizim yeni görev alanımız

olmalıdır. Biz sadece öğreten olmamalıyız.

Sadece dinleten hiç olmamalıyız.

Karşımızda bizi her halükarda onaylayan öğrenciler

görmek bizi asla mutlu

etmemeli. Görev tanımımız,alanımız,misyonumuz

değişmeli.

Mesleğimiz kutsal bir nitelik taşıyor doğru.

Sorumluluklarımız haklarımızı fazlasıyla aşıyor doğru.

Kardelenler yetiştiriyoruz kabul.

Bütün bu hamasi tanımlamalar öğretmeni anlatmaya

yetiyor mu?

Bence yetmiyor,yetemez de…

Çağın getirdiği yenilikler karşısında uyuyan

değil ,uyandıran öğretmen

olabiliyor muyuz?

‘Ben bir öğretmen değil uyandırıcıyım.’ (Robert Frost)

Ben katılıyorum buna…

Ya siz?..