Ben öðretmenim.
Karþýmdaki de öðrencidir.
Kýz veya erkek fark etmez.
Ailesi zengin ya da fakir hiç fark etmez.
Dünya görüþü mü?
70'li yýllarda okudum liseyi,öðrenciyi ideolojisine
göre deðerlendiren,onlara buna göre not veren hocalardan
hep nefret ettim.
Bana buna göre iyi bir not verildiðini de hatýrlamýyorum.
Kötü not verilmiþ miydi,sanýrým evet.
Müzik dersinden ikmale kalmýþtým;diðer notlarým,öðrenci diliyle
söyleyeyim,süperken.
Hocalarýmýn cahilliðine verdim bunu.
Ýnsaný tanýmamazlýklarýna baðladým.
Ýnsan sevgisinden uzaklaþmýþ olmalarýyla açýkladým bu durumu.
En çok da ideolojik baðnazlýklarý söz konusuydu.
Meslek hayatým boyunca,öðrenciye not verirken öðrencinin kendi
baþarýsýný esas aldým.
Sorularýma doðru yanýt vermiþ bir öðrencimin notunu düþürmek aklýmýn
ucundan geçmedi.
Yiðidi öldür fakat hakkýný yeme ölçüsü yani
En haþarý öðrencimin dahi hakkýný yemedim,yemeyi de düþünmedim.
Bu konuda da bana hiçbir öðrencimin itiraz ettiðine þahit olmadým.
Bir lise öðretmeni olarak ben ''öðretmenliðin þerefine'' halel getirmemeye çalýþtým.
Bunlarý niye yazýyorum peki...
Nostalji olsun diye mi?
Genç öðretmenlere örnek olsun diye mi?
Hayýr...
Gündeme bakýn þöyle bir...
Ne için yazdýðým kolayca anlaþýlýr.