Ýstanbul, saat 20:21 / evden uzaktým. Bir þey için deðildi bu uzaklýk, belki çok önemsizdi. Kaldýrýmlar boþ karanlýk, sokak insansýz acayip huzurlu. Benim kadar uzak mýsýn evinden? Yürüyorum, karanlýk üzerimizde her hareketimizi izliyor sanki. Korkaktým ben karanlýðýn içinde, sokakta… Her yandan her an biri gelip, bir þey olacakmýþ gibi. Ürkerdim durduk yere, insanlardan en çok ta. Yürüyorum, saat 21:10 / çýktýðým o eve geri dönemem diye korkarken, biri yanaþýyor yanýma, yakýnýma… Acayip geliyor bu yakýnlýk bana. Karþý koyamýyorum, çok özlediðimden bu defa kaçamýyorum, kuþkulu da olsa bu yakýnlýktan. Nasýl olduðumu soruyor, ‘Hep ayný’ demek zor gelmiyor ilk defa. Sarýlýyorum, o da sarýlýyor. Ýlk defa karþýlýklý bir sarýlma bu... özlediðim ne varsa sýkýca sarýlýyorum. Gel gidelim diyor, emir gibi algýlýyorum, düþünmeden gidiyorum. Süresiz gitmelere o gün teslim oluyorum ben. Bu defa engel olmuyorum kendime. Hep kýzdýðým hayatlara benzemekten ilk defa çekinmiyorum. Hoþuma bile gidiyor... Karþýlýðý olmayan bir hayatta, bir eli tutmak uzun zaman sonra iyi geliyor. Yürüyorken yürüyoruz, benken biz oluyoruz o gece. Hiç unutamam bu yüzden... ‘Ne iyi oldu geldiðin’ diyorum. Gözlerinin içi gülüyor. Bir daha, bir daha sarýlýyorum. Artýk eve dönemeyecek olmamdan bile korkmuyorum. Geçmiþi aceleyle yorganýn altýna saklarken, yakalanmak istemiyorum. Uyuya kalmýþým saat 04:12 / tuhaf bir kalkýp gitme hissi uyandý içimde. O eski alýþkanlýðýmla randevum varmýþ gibi bir his. Yüzümü uyuyan yüzüne çevirdim, hayat yüzünde sadeleþiyordu. Huzur veriyordu.


Alican Doðar