Bir yaz günüydü.
Her zaman ki gibi hava çok güzel.
Güneşli ve bulutsuz bir gökyüzü.
Sanki mesai yapar gibi herkes vazifesin de.

Sabah erken denizine girip, sabah güneşinin altın da mahmurluğunu atanlar.
Bir yandan çıtır çıtır mis gibi kokan simitlerini yiyip, sahilde çay içmenin keyfini yaşayanlar.
Seher vakti çıktıkları seferlerinden dönen balık sevdalıları.
Sahil boyu gidip, gelenler.
Bu yürüyüşler de hiç tanımadan, sırf aşinalıktan birbirlerine selam veren insanlar.
Sabah güneşinin o narin sıcaklığından, minik bebeklerinin de faydalanmasını isteyen genç anneler. Torunlarının peşinden onlara yetişmek için koşuşturan anneanneler, babaanneler, dedeler.
Ne güzeldir o saatler.

İşte, seher vakti çıktığı seferin den dönen balık aşığı babam.
Sahile yaklaştıkça bize el, kol işaretleri yapmaya başlamıştı bile.
Biz de onu karşılamak için oturduğumuz yerden sahile gittik arkadaşlarımla güle oynaya.
Babam sesleniyordu bir yandan da yaklaştıkça sahile.

'' haydi getirin bakalım poşetleri, kovaları... '' diye.

Biz de öyle yaptık, herkes bir tas, bir poşet, bir kova kaptı geldi sahile.
Anladık tabii bütün site bugün balık kokacaktı diye.
Kimi mangal da, kimi tava da.

Sahile sandalı yerleştiren babamı görünce inanamadık gözlerimize.
Babam dizlerine kadar balık içinde, sandal balıktan kaynıyordu.
Herkes şaşkınlık nidaları attıkça kalabalık çoğaldı.
Bir yandan da yürüyüş yapanlar dan da merak edip, yanaşanlar.

'' kaça balık amca ? '' diye sormazlar mı !

Gülme krizine girdik resmen.
Babam da bir yandan,

'' ne satması, satmıyorum ki ! bedava kardeşim. ''
'' getir poşet, tas sende al, kime yetmez ki bu kadar balık. Bitmeden alan alsın. ''

Valla o an orda olanlar bitmeden bu şanstan yaralandılar, ellerin de poşet evlerine mutlu döndüler.
Tabii bizde evimizin payını ayırdık.
Hatta birkaç site ileri de oturan dayımın bile payını ayırdık.

Aman allahım o seneki gibi balık bolluğunu bir daha hiç görmedim.
O senenin ve o insanların bereketi, şansı, kısmetiydi demek ki.

Tabii dayımın payını da taze taze hemen ulaştırmak lazımdı yerine.
Arkadaşlarla birbirimiz den kopamıyor, herşeyi birlikte yapıyoruz ya.
Yine birlikte karar verdik.
On-onbeş site ileriye sandalla gitmeye.

Doluştuk beş arkadaş sandala, geçtik sırayla küreklerin başına.
Hem kürekliyoruz, hemde kaynatıyoruz bir yan dan , gırgır şamata varıyoruz siteye, teslim ediyoruz balıkları dayımlara.
Hiç zaman kaybetmiyoruz şamataya da ara olmasın diye, düşüyoruz dönüş yoluna.
Eve varmamıza birkaç site kala , ıskarmozla küreği birbirine bağlı tutan ipler den biri koptu.
Aman allah sandal da hemen panik havası hakim oldu tabii.

Gerçi çok açıkta değiliz ama hafif atan dalga ve tek kürek sandalın yönünü ve ilerlemesini engelledi.
Birimiz ellerimizi ıskarmoz ve kürek arasında tutarak ip vazifesi yapmaya çalıştık ama nispeten başarılı olan denememiz ellerimiz acıdığı için fazla uzun sürmedi.
Kıyıdan fazla uzaklaşmadık , yüzerekte gidebilirdik, ama bir şekilde sandalı da götürmemiz gerek düşüncesiyle başka çözümler ararken.
Gözüme suyun üstünde yüzmekte olan serum şişesini çevreleyen askılık takıldı.
Hemen onu yakaladık, ip vazifesini görmesi için ıskarmoza ve küreğe geçirdik ve eve kadar rahatça gittik.

İşte o gün deniz' lerimize olur -olmaz, doğaya dönüşümü olmayan şeyleri attıkları için kızdığım insanlara.
Hiç düşünmezdim ama ilk defa teşekkür ettim diyebilirim.
Ama yine de denizlerimizin güzelliğini, temizliğini, doğallığını, bolluk ve bereketini yok edecek eylemlerden kaçınalım.
Yarınlar dan bu güzellikleri esirgemeyelim.
Bu güzellikleri henüz görmemiş olanlara da, görebilecekleri nice güzellikleri bırakma telaşın da ve çabasında olalım.

Bu kadar doğal güzelliğin, nimetin için de onların değerini bilmemek ve korumamak, gerçekten hem ayıp, hem de günah.