Simsiyah gecelerin arasından süzülüp gelen
bir karartı kapladı bu gece içimi.
Mehtap bile deva olmuyor bu gece.
Battı bütün sevgiden yana kayıklarım,
özlerim, üzülürüm.
Bir serçenin gözyaşında gizlidir gözyaşım.

Yine bir ümitsizlik çöktü yüreğime,
kendini yinelemenin verdiği acı bir kez daha açtı kollarını,
yine sensiz başlayan her cümle
yine seninle bitiyor acı vere vere.

Ve yine senin kokun buram buram odamda,
senin sesin hala çınlayan kulaklarımda.
Ve sensin köşe başındaki gölge belki de,
belki de bekliyor oralarda sonsuz bir zulüm,
belki de kapılarını sonuna dek açacak bana ölüm.

Sevdalarda arıyorum yine seni,
Ümitsiz sevdalarda.
Âşıklara soruyorum yine seni,
gözü yaşlı, her şeyleri aşklarından küçük.
Belki de yaşıyorum seni, yıllardır olduğu gibi,
bir elimde sigaram, bir elimde kadeh,
ve hiç dolmayacak bir çerçeve asılı duvarda,
boynu bükük.

Mehtap bile deva olmuyor bu gece.
Sen misin perdemi aralayıp içeriye süzülen sinsice?
Yoksa bitecek mi bu zulüm.
Sanırım bitecek,
açmış kollarını perdemden süzülüyor ölüm.


Selçuk Dönmez

01: 57
29.05.07