Gözleri baktýðýný sandýðý noktaya kenetlenmiþti. Duyduðu son kelimeleri canlandýrýyordu orada. Refleksleri iþlemez durumda olduðundan gözlerini kýrpamýyordu bile. Ruhsuz bir topraktan baþka bir þey deðildi ya da topraksýz bir ruh. Ne fark eder? Ya beden ya can. Ýkisinden biri eksikti iþte. Ne yaptýðýný kendisi de bilmez durumda sadece yürüyordu. Evet, gözleri... Gözleri doluyordu. Ne yapacaktý þimdi, ya aðlayamazsa? Bir damla yaþ süzülmüþtü gözlerinden. Yalnýzca bir damla. Zayýf ve çelimsizdi. Biraz da çare-siz.
Çok þey ifade ediyordu yanaklarýnda açan bu küçük çiçek. Ne olduðuna kendisi de karar verememiþti. Engin bir denize benziyordu. Ýçindeki akýntýlarý temsilen taþmýþtý dýþarýya. Aslýnda pek akýntý denilemezdi ya bu bocalamaya. Olsa olsa tsunamiydi! Gelgitler yaþýyordu ara sýra, bazen de sýk. Keþke gitseydi, bir daha da hiç gelmeseydi.
Denizlere veda etmiþti. Gökyüzündeydi. Küçük damla bu sefer kocaman bir yýldýz olmuþtu. Çünkü etrafýnda damladan baþka parlayan tek þey yýldýzlardý. En çok da ku-tup yýldýzý. O da gökteki tüm yýldýzlarý temsil ediyordu. Ama o kadar uzakta olmamalýydý aradýðý þey. Yakýnlarda, daha yakýnlarda bir yerlerde, bir þeylerde bulmalýydý onu. Aksi takdirde sonsuzlukta boðulmasý an meselesiydi.
Arayýþýnýn cevabýný renklerde bulmayý denedi. Ýlk aradýðý renk siyahtý. Durmadan içine çekiyordu kendisini. Hayýr! Siyah olamazdý, gözyaþýna göre fazla kesifti o. Her þeyin üzerine kilitler vurmuþ adeta gizliyordu. Daha objektif olmalýydý. O zaman aradýðý renk beyazdý. Çünkü masumdu. Görünmesi gereken ne varsa iþte oradaydý, görünmemesi gerekenler bile... Fakat bu renk de olamazdý. Bu tertemiz rengi gözyaþýyla bulandýramazdý. Baþka bir renk olmalýydý. Galiba maviyi seçmiþti kendisine. Ne kirli ne temiz, sisli ve belirsiz.
Belki o süzülen sakin damla bir yürek sýzýsýydý. Gönül yarasýnýn kadim dostu acýydý. Anne mi baba mý, eþ mi dost mu, sýla mý, gurbet mi? Deðildi, böylesi bir þey deðildi. Ne fark ederdi ki? Ateþ gibiydi ve düþtüðü yeri yakýyordu. Mutluluk muydu? Asla! “Mutluluktan aðlamak...” düþünmesi bile güzeldi ama maalesef bu sefer alevler gül bahçesine dönüþmedi. Sevinç ihtimalini elemiþti, elde vardý hüzün.
Ama baþka bir þey olmalýydý. Bu çaresiz damlayý tekrar hüzünle baðdaþtýrmamalýydý. Hep ayný sonuca varýyordu. Býkmýþtý, monotonluktu bu! Düþünmeliydi. Baþka þeyler yakýþtýrmalýydý sevimsiz küçük damlacýða. En iyisi ona “bir lahza” demeliydi. Tüm düþüncelerini içine alan küçük bir lahza. Gözleri ve çenesi arasýndaki zaman. Durup durup tekrarlanan bir ân.
Bu kez sebepsiz beðenmemiþti taktýðý yeni ismi. Ýçinden bir sezi baþka bir isim olmalý diyordu. Biraz gerçekçi olmalýydý. Nihayet bulmuþtu. Onun adý gözyaþý olmalýydý. Sonbahar yapraklarý gibi dökülen, sonra ilkbaharda yeniden canlanan tomurcuklar misali. Artýk bulmuþtu ismini. Canýnýn cananýydý, gözünün yaþý. Bir damla gözyaþýydý.
Ama olamaz!
Aðlayamamýþtý dilediði gibi. Feryat figan etmek is-tiyordu gönlü, olmamýþtý. Yine de mutlu olmaya çalýþýyordu. Çünkü küçük damlacýða bir isim bulmuþtu:
Gözyaþý...