" Bana bir 've' kadar uzak olduğunu düşünürdüm
sen ve ben...
İşte bu yüzdendi biz olma çabası.
Bu çabanın içinde sen,
seni sen yapan herşeyinle vardın artık;
ben, beni biliyordum zaten.
Seni tanıdığım ölçüde sen sen oluyordun
ve tanıdıkça seni büyüksedim içimdekini.
Sonra, çölleşmiş yüreğimde bir kaktüs oluyordun
yüreğimdeki susuzluğa çare olan.
Bezen sen isimli bir yıldız karanlığımı aydınlatan;
gündüzümde sadece görmek isteyenlerin görebildiği kamerim oluyordun oluyordun,
hem de dolunay haliyle; yani farkındaydım ben senin.
Velhasıl ne kadar aydınlık varsa evrende,
adından geçiyordu
ve sen her geçen gün büyüyordun yüreğimde,
herşeye rağmen...
Yüreğim bendim,yüreğimdeki de sen
yani sen ve ben
yani biz...
vakitsiz, sorgusuz bir gelişti seninkisi!
sen dışında herşeyin farkındayken,
tek bir soruyla giriverdin yüreğime...
Sonra,yüzlerimizde on iki başarısı mutluluğu
ardından var oluş mücdelemiz...
Her bir bedende var olmaya çalışan iki ayrı yürek
Artık yarım sol yanımdın
Artık seni sen yapan şey değil,
beni ben yapanlar değildi bizi bize yaklaştıran.
Artık bizi biz yapan şey vardı;
Sevgimiz!
Başlangıcımız, içimizdekini bitirmek için değil
büyütmek içindi,
ve zamanı dikenlerimizin törpüsü diye seçtik
o olmadığını düşündüğümüz dikenlerimizin.
yoktu bizde zaman diye bir şey biz bizimleyken.
Madem emek istiyordu sevgi büyümek için,
büyütecektik onu.
Bir kere uzatılan el tutulduysa bırakılmayacaktı.
törpü diye seçilen, bizde olamayan zaman
gübre oldu dikenlerimize
Bırakılmayacağı söylenen eller
daha tutulmadan bırakıldı!
Zıtlar var edermiş birbirini
geceyle gündüz,aşkla nefret, sen ve ben gibi
ama var oluş mücadelemizde bile var edememişiz bizi
var diyememişiz!
Oysa ne kadar da zıttık ve
bir o kadar da eştik birbirimize!
Yaşantımız, sevgiye özlemle eşti
özlemlerden öteye adımlar kilitlendi.
Hiçbir şey sonsuz değildi
ve herşey başladığı yerde son bulurdu
başladığımız yerdeyiz şimdi...
di'li geçmiş zamanlarda yaşarken sanırım
sanılardan öteye geçemedik.
Bu yüzdendi içimizden taşan özlem volkanları...
ne sen beni seviyor-dun ne de ben seni,
içimizdeki, var olduğunu sandığımız
aşk isimli bir sanıymış
aşk isimli bir kurşun!
ve acıtırmış iyileşince kurşun yarası!
canım acıyor şimdi...
unutuyorum ben seni
ve kim bilir belki unutmuşumdur!
Her ayrılık, kopan her parça iz bırakır
şimdi üreğimde koca bir iz var!
ve aklımda tek şey;
Biz,birbirimize çarpılmış birler değilmişiz
Biz,birbirimizin toplamından başka bir şey değiliz.
sen ve ben...
şimdi,
bana bir 've' kadar uzak olduğunu düşünüyorum
bana bir yıldız kadar yakın!
şimdi, savaşımdam galip gelen yanlış anlaşılmalar!
yani yokmuş
BİZ diye bir şey....