(Sevince her şey şiir)
Gelenek değil

Güneş tavrında bir şey; biraz kızgınca
Bende söz düşük yapar nedense
Manasız yaslar tutarım aşk adına
Ömrüm; düş bozan bir karabasan olsa da
Alnına çatkı çekmiş bu kara gözlü kentte
Aldırmadan Tanrının kavli esirliğimin parlak süsüne
Kargalara rağmen severim seni
Bakınca bir yüz görürüm; Yusuf‘tan güzel
Öykücü ayinlere katılırım; mezar kuşu misali
Kurak yazlar geçer tenimden
Parmaklarından dökülen bala arsızlaşırım

(Sevince insan ne yüzsüz)
İsterim, isterim…

Bataklıkta, bir alageyiği onurlandır
Gelinciklere saygı duruşunda dur
En kahraman kuşun kanadını sun
Necef’de Zülfe kar’ı bul, tak boynuma
Ömrünün kabarık öyküsünü yaz
Bir şiir de sen yaz
Sonra bir karnaval bağışla
En gizli yere çek beni
Her köşe başında
Yeniden sev beni

Öyle çok sev ki
Daha çok, daha çok, daha…
Bizim aşkımız da çıksın bir gün yeryüzüne
Koyun koyuna, bir kazıda

(sevince insan böyle sevmeli)
Ya da unut Venüs’e kadar sevmeleri