Sevmezdim. Yalan söylemeyeceğim. Şeffaf, kırış kırış derisi ve yeşil gözleriyle, çocukluk ya da ilk gençliğimde bana hissettirdiği iyi hiç bir şey yoktu. En keskini de yemeklerde gelen o kaygan duygu – dayanamazdım yanında durmaya bile. Sebebi yok. Belki yüzü, belki hareketleri, belki titrek elleri, belki durmadan öksürmesi. Birilerine hararetle bir şeyler anlatması, ekmeğini bölüp çayını höpürdetmesi…

Babaannemdi.

Ona benziyormuşum ben. Onun endamıymış bendeki. Doğduğumda da inatla onun adını koymuşlar. Bilmem :- en sevdiği torunu olduğumu düşünmedim hiç ama sevdiğinden kendini – belki dolayısıyla da beni.

Sanmam ki rahat edebilirdi yanında bir kimse. Serinceydi gözleri – soğuk değilse. İzlerdim onu çokça – yakınında olmak yerine – uzaktan. Duruşu kudretli, iyice katılaşmışsa da ince boynu dimdikti. Yaşına göre pek diriydi beyni ve ruhuna göre pek bitkin bacakları. Uzundu çok saçları, uçları kıpkırmızı, dipleri bembeyaz. Babaannemi babaannem yapan upuzun gür saçları. Ne güzel kına tutardı – ama sadece sürmeyi becerebildiği alt yarısı. Her banyodan sonra sımsıkı örüp bir hafta açmadığı örgüleri kurtuluverirdi tülbendinden arada bir. Hep misafirler geldiğinde ama, hep birilerinin yanında. Tülbendin altından sırtına akıp, incele incele belinde bitiverirlerdi. Misafir teyzelerin ilk kez görmüşlükleri olmazdı pek tabi – ama yinelerlerdi : ah ne güzel saçların var Selvinaz hanım.

Banyoya girmiş bir gün. Televizyonun karşısındaydım bana seslendiğini duyduğumda. Efendim deyip tıklatana kadar banyo kapısını, çok ağırdan aldım tabi. Bir süre gelmedi sesi. Babaanne dedim kapıya kulağımı dayayıp. “Gelsene kızım” dedi usul, peltek. Meraklandım da biraz – hiç adedi değildi ki banyoya birisini çağırmak. İtekledim yavaşça kapıyı.

Saçlarını gördüm topak topak yerde. Ayaklarının yanında, üzerinde, altında. Upuzun tutamlar – kırmızı olanlar ekseriya – kendi kendine kesebildikleri.

Çıkarıp üstünde ne varsa dikilmiş öyle aynanın karşısına. Nasıl ufalmışsın sen babaanne. Bir gözlükleri kalmış gözünde. Bir değişik güzelsin ama. İki eliyle lavaboya tutunmuş, yine de zor duruyor, yine de zor – ama bu başka.

“Elim yetişmedi hepsine” dedi.

Severdi konuşmayı babaannem – esirgemeden sözünü. Ama nasıl ketum şimdi. Gözüne bakınca; daha da. Gözlüklerinin arkasından – bakmıyormuş bana… İlle de elindeki jilete. Lavabonun içinde de saçlar :- kırmızı olanlar, ama beyazlar da. Jilet vurmuş kafasına. Kolu yetişmeyince başının her yerine, bariz – yığılıp lavoboya - ağlamış hırsından. Sonra ne olmuş, içi mi tükenmiş, yetsin mi demiş artık da bana seslenmiş.

Uzattı jileti – ağırlığını öbür koluna bindirerek. Korktum elinin titreyişinden: “Bununla olmaz babaanne, makas getireyim, bekle.” deyip koştum içeri. Oturma odasındaki geçkin çekmeceden bulacağım makası götürmem için tekrar seslenmesi gerekti, çünkü ben açtığım çekmecenin içine düşüp oradaki en kuytuya büzüştüm. “Selvinaz” dedi. Olmadı anca ikinci seslenişinde irkilip makasla birlikte sokulduğumuz yerden çıktık. Arkasında bitiverince, “Annen gelmedi değil mi hala?” dedi, “Yok” dedim.

Islattım güzelce saçlarını, tiksinmedim – orada burada parça parça kalan saçlarını. Makas ağır zaten ama, büyüdü de büyüdü elimde. Yüzümü görmesin diye de başımı eğdim omuzlarının arkasına, omuzlarımın arasına. İki elimle sıkıca kavradım, yine de sivri ucu aşağı sarktı. Tenine değdirerek makasın bir bacağını, yürütüp boynunda dolandım. Ensesinin birazını ve kulaklarının üstünü yol yol gelişi güzel kazımış. Eğrildi benim yüzüm. Dudaklarım aşağı, burnum yukarı gitti. Gözlerim kısılıp kaşlarım büzüldü, alnımın ortası kırıştı. Taradım iyice saçı, tarak izlerinden yine göründü ense çıplağı. Üstlerini biraz uzun tutup örtmeye çalıştım, arada elimle karıştırdım, yine de olmadı. Elinde bekleyen jileti alıp, köpürtmeden gezdirdim ensesinde. Kaşınmasın diye çıktığı yöne sürdüm, aşağı aşağı. Kısacık – oğlan çocuğu gibi. Ne güzelmiş meğer kafası, ne muntazam. Bembeyaz kalıverdi ortalıkta – saçları ve başı ve yüzü.

“Git sen.” dedi bitince, “Ben toplarım.”
“Yardım edeyim” dedim yine, “Yok, git” dedi.

Jileti sabunluğa koyup elimi duruladım. Sular soldan aktı, döne döne sağa geçti. Yolundaki tüm saçlar suyun içine battı. Kırmızı kırmızı aktı su, gitti. Tam çıkıyorken kapıdan, “Tansiyondan” dedi. “Tansiyon vurunca enseme, bunalıyorum çok, başıma ağrı giriyor sonra, çıkmıyor”. Dirileşmişti sesi, ama içi boşalmış. “Dayanamıyordum şu saçın ağırlığına o zaman, üzerime çöker, boynumu eğerdi. Kurtuldum ya sonunda, ferahladım.”

Anladım o an, babaannem bana dünya kadar büyük bir sır veriyor. Yüzüme bakmadan, önemsizmiş gibi. Nasıl da gururlu yapıyor ama - kimseye söyleme bile demeden. Tülbendini sımsıkı örttü o gün banyodan çıkınca, vefatına kadar da ne kaydı başından arada bir, ne de uyurken sıyrıldı.

Onu sevdiğim olmadı hiç benim. Ama öyle bir acıdım ki o gün - ve sonra - sevdim sandım.