Bir düþ kokusu yayýlýyor sokaklara
Tuttuðum matemin soluðu yok
Gölgelerin parsellediði karanlýk
Soytarý
Býyýk altýndan gülüyor yalnýzlýðýma
Kim yaktý karanlýðýn rengini…

Oysa hiç kanatlarým olmamýþtý benim
Yerden yükseldiðim vakitlerde
Ve yine gecikirdi kapkara trenler
Söylenip durduðum
Çýkar gelirdi ay ýþýðý güne dogmadan
Þimdilerde kesip attým dilimi
Duyan var mý suskunluðumu…

Bir kýz çocuðu tanýmýþtým Eminönü'nde
Simidini martýlarla paylaþan
Yalnýzlýðýndan kimsesizlikler çalip
Þarkýlar mýrýldanan yersiz yurtsuz
Paslý demirler vardý rýhtýmda
Bir de gerçek lekeli hayallerini yamayan
O kýz çocuðu, duydum ölmüþ
Mezarýný bilen var mý…

Sesimin eremediði makamlardan
Uydurduðum þarkýlarým vardý
Çocuktum
Ve oyunlarým elimi yüzümü kirleten
Oyuncaklarým bir bir kýrýldý
Aðlayamadým
Gözyaþlarýmý gören var mý…

Acýlardan süzme mutluluklarým oldu hep
Bir de sonunu hiç yazamadýðým hikayelerim
Þafak vaktinden açan aksam sefalarým
Bu yüzden mi erken soldular hep...
Gitarýmdan dökülen sessiz sedasýz týnýlarým
Yakýþmadý hiç haykýran uðultulara
Bu yüzden artýk sustum ben
Sustum!
Duyan var mý…


Dilek Akýn