Kendisini affedemeyip cezalandýran kaç kiþi görmüþüzdür. Az, çok az. Cezalandýrmadan kastým, kendini köprüden, çatýdan atmak veya birtarafýný doðramak deðil. Zihnininden kendini yanlýþý ve doðrusuyla yargýlamak, bir sonuca varmak, sonucu eðrisiyle doðrusuyla deðerlendirmek, sonuç olumsuz ise, kendimize gereken cezayý vermek.Niye mi ceza verelim, niye mi iþin doðrusunu bulmuþken dönüp kendime ceza vereyim? Bu ceza verme olgusu irade ile ilgili birþey aslýnda. Ancak bu zamanda insanlarýmýz iradelerini baþka alanlarda kullanmak zorunda kaldýklarý için bu ceza verme yöntemi daha aðýr basýyor. Dediðim gibi iradeli insanlar akýlda yaptýklarý uyarýlar iradenin gücü sayesinde bedene rahatlýkla hükmede biliyor. Fakat Ýradesiz bir bedene, doðruyu uygulatmak için ilk önce doðruyu uyarýyla tanýtmalý, daha sonra cezayla pekiþtirmelidir.
Ancak bu þekilde doðruya en “doðru” ve yalýn þekilde ulaþýlabilir.