Yastığından bir bir toplayıp saçının tellerini
Yatağımın başucuna astım
Ve parçalanmış yüreğimi akşamların darağacına...

Hüzünlerimi biriktirip dağıttım köşebaşlarına
Sen yokken gülmeyi kendime yasakladım
Bütün somurtkan ifadeleri takındım suratıma

O en patavatsız yağmurlar
Gittiğinden beri uğramadılar
Belki de o yüzden düştüm kuraklığına
Belki de o yüzden gözyaşlarım soyundu yağmurluğa

Şimdi elimde saçının birkaç teli
Ve yatağın çarşafında kokun
Ne canımın dermanı kalmış ne gözümün feri
Sen olmayınca bu evde sanki ben de yokum


Tuncay TAŞDELEN