Ben seni karanlığımda sevdim. Yollar kapalı iken, kimseler yokken sevdim. camın önünde otururken karlar düşer ya yere inceden inceye.. Hani karın o yağışını seyrederken aklına gelir ya yaşam birden.. O kar içine su serper ya.. Mutlu olursun bir an bile olsa...

Ben seni sen yokken sevdim. Bir kardelen gibi sevdim. Hani kardelen yılda birgün çıkar ya karın altından... O gün o kısacık gününü sevdiği ile birlikte geçirmek ister ya... O gün onun için unutulmaz birgün olmasını ister ya.. Hiç unutamayacağı "seni" bir kere ölümüne sever yaa...

Ben seni yolcusuz yollarda sevdim. Yolcuya hasret kalan bir yol gibi hasret kaldım. Bir kişi bile olsa, bir kere bile olsa biri geçsin diye haykıran bir yol gibi.. Ben yolcusuz yol oldum...

Ben seni güneşin doğuşuyla sevdim... yıldızlar kaybolunca, kuşların ötüşüyle... Toprağın yağmura hasret kaldığı gibi, yağacak bugün değilse yarın umudu ile bekledim...

Ben seni kalemlerimde sevdim. Her kağıda "sen" yazan o değerli kalemlerimde sevdim. Bilmezlerdi sen kelimesini, her zaman "benli" cümleler kurardı. Sen geldin kalemim yeni bir kelime öğrendi. öyle sevdi, öyle büyüttü ki içindeki seni, dolup taşarcasına... Bitmez tükenmez bir aşkla taşıdı seni. kaç kez düştü ama pes etmedi...

Ben seni bir çocuğun gözlerinde sevdim. Onun masum, tertemiz bakışlarında sevdim. Gözüm görmezken hiç birşeyi bir tek o temiz, saf bakışları gördüm.. Onu sevdim, ona tutundum... Ona susadı dudaklarım...

Ben, seni sevdim sen yokken...