Umut suyunun içine ümitsizlik damlası katılıp zehirlenmiş ,ölmüş,
Arkasından bir tek ağlayanı olmadan toprağa verilmiş,
Üzeri kapatılmadan bırakılıp gidilmiş ,
Yinede nefes alamayan,
Yinede hiç bir şey göremeyen gözlerine kan birikmiş bir ceset gibiyim.
Aslında gibisi fazla durdu üstümde
Ben öldüğünde gözleri kapatılmaya tenezzül edilmemiş
Sancıları fark edilmemiş sahipsiz o cesedin ta kendisiyim…

Kar yağar üzerime bazen, yağmur da yağar belki;
Ama hissetmem ben yinede yüzüme öfkesini kusan sonsuz semanın kinini.
Üşümek nedir bilmem,
Bilmem yanmak nedir.
Titremek nedir bilmez bedenim.
Sarar beni aşklara bulanmış, ayrılıklarla yıkanmış , simsiyahtan daha kara kefenim…
Kasım CAN