I
bana aralanmış kapıları çekip kapatan
ve anahtarları yüreğimde ki çöle atan bendim.
ara sıra inerim o çöle
anahtarları aramak için değil, oraya atma nedenimi aramak için.
ama her seferinde bir kum fırtınası gözlerimi yaşartır
dudaklarıma dolan kumlar
kurmaya çalıştığım anlamları kısırlaştırır.

II
bana aralanmış kapıların arasından akmaya başladığında gölgem,
o kapıları bana kapatan ve anahtarları denize atan onlardı.
ara sıra inerim o denizin falezlerine
bir inci gibi parlayıp parlamadıklarına bakarım dipteki anahtarların.
parlasalar da bir şey değişmez aslında
yalnızca hüznün derinliklerine dalabiliyorum….

III
bana hep kapalı olan kapıların,
anahtar deliğine yanaştırdığımda alnımı,
gözlerime miller uzatan kimlerdi?
hiç bilmiyorum.
ara sıra kırmak isterim o kapıyı.
ama kalbimin kırılmasına razı olamam…

IV
bana hep açık olan ama hep geç koştuğum kapının girişinde ki paspasa,
ne kadar çok sürtsem de, bir türlü çıkmıyor
kalbimin üzerinde ki çamurlar.
ve üstteki tabela da
“her geç kalışta biraz daha derine iner lekeler” yazıyor.

"Kaybolup bulunmakla çok fazla zaman harcadım. Bazı şeylerin gitmiş olmasına alışmalıyım."

Mustafa Durukan