Öðretmenler:

Ordularýmýzýn kazandýðý zafer, sizin ve sizin ordularýnýzýn zaferi için yalnýz zemin hazýrladý. Gerçek zaferi siz kazanacaksýnýz. Ben ve bütün arkadaþlarým sarsýlmaz bir inançla sizi izleyeceðiz; sizin karþýlaþtýðýnýz her engeli kýracaðýz.” (Atatürk)

Öðretmenlerimiz kapýnýn gözlerini batý kanadýna diktiklerinde onlarý izleyenler doðuya bakýyorlardý.
Ellerinde kitaplarýyla gülümseyen öðretmenlerimiz ne oldu da gözlerini yere diktiler?..

Çünkü onlarý izleyenler öðretmenlere olan sarsýlmaz inançlarýný yitirmiþlerdi.
Özellikle 1950' den sonra adým adým eðitim ile birlikte öðretmenlerin alný açýk, dik duruþunu yozlaþtýrdýlar.

Öðretmenlerin önüne her türlü engeli koydular,bunlardan en önemlisi ekonomik engeldi.
Öðretmen gazete,dergi, kitap alamaz oldu.
Alanýnda geliþmek/büyümek istedi, engellendi.
Sýnýflara sokuldu ve çýkamaz oldu.

Öðrenemeyen,kendini yeni geliþmelere týkayan öðretmen yerinde durdukça ülke geriye gitmeye baþladý.
Nesiller bilimsel geliþmelere gözünü kapadýkça hurafeler,çaðdýþý davranýþlar,bilmezlik arttý.

Karakteri olgunlaþmayan bir ulus kendini bir kilo bulgurla kandýrdý.

Sormayan,sorgulamayan,her þeyden geri duran,çekinen,basit þeylere meyleden, tiyatrodan kaçan,sanattan anlamayan, sevinmeyi bile kavga sayan,çocuðunu severken kafasýna vuran, çöplerden ekmek toplarken buna þükreden, ülkesinde önlemi alýnacak (trafik kazasý,sel,deprem b..) olaylardan sonra gelen ölümlere bir kere aðlayýp sonra Tanrý'ya havale eden, hayvan sevgisini onlarý kýþkýrtmak,taþlamak sanan,ormanlar yanarken banane diyen nesiller yetiþti.

Sonuç olarak, ülkemizde insanýmýzýn insan gibi yaþamasýný istiyorlarsa bu ülkeyi seven aydýn gücün
sarsýlmaz bir inançla öðretmenlere itibarlarýný iade etmeli, öðretmenler de büyük bir inanç ve cesaretle -hep birlikte- bu güce güç katmalýlar.. yoksa biz mehter oyununu daha çok oynarýz..