Siyah bir geçmiş düşlüyorum...
Beyaz gelecek düşünmeme ramak kala...
Özdemir asafın o içime işleyen dizeleri...
“ Butun renkler ayni hizla kirleniyordu birinciligi beyaza verdiler......” geliyor aklıma....
Kırmızı bir insanoğlu her savaşın ve terörün arkasından..
Üzülüyorum...
Mavi, mercan mavisi bir hayat, hayallerimi süslüyor yemyeşil bir orman...
Uzaklarda, kaybolan, boğaz esintisi gibi ve puslu, gri....
İçim kadar kahverengi....
Aslında şeffaf, el değmemiş deli renkler istiyordum...
Tutunamadığım beyazlığa inat....
Bir o kadar siyah oluyordum...
Geçmişle yaşamak iyi geliyordu o zaman....
Yani kaybeden sarı, mayhoş pembe oluyordum...
Gel git zamanlar arasından biri lacivert bakıyor....
Bir anda...
Turkuaz oluyor her taraf....
Fakat tüm renkler damla damla işliyor bedenime...
İş işten geçtikten sonra....
Siyanürlü bir yaşam....
Olabildiğine kimyasal....
İşte bu yüzden
Renksiz, renkler istiyorum...