Sen ömrüme bir ölüm kadar yakın,
Gönlüme bir ben kadar uzaksın…
İzin ver bu gece zaman seni bende bıraksın.
Önce gözlerinden başlayayım seni bana anlatmaya,
Sonra saçlarından ve sonra yüreğinden.
Bırak ne varsa bir bir hatırlayayım sana dair.
Ben biraz sensiz, biraz yalnız ve birazda şair…
Şairler yalnız ölmeli derdim hep,
Kimsesiz ölmeli, yapayalnız.
Bir şafak vakti gittiğini öğrendiğim an,
Farkına vardım ki ben bir şairim.
Ve bir şair kadar yapayalnızım.
Ey! Sen, benim eylül sızım.
Bırak bu gece zaman seni bende unutsun.
Akan gözyaşlarımı yüreğinde kurutsun.
Hangi güzel günlerin kapısından bakmaya çalışsa yüreğim.
Yaralanan hep sen oluyorsun içimde.
Kapatamadığım yaralarım geliyor aklıma, sızlıyor ruhum.
Bir ilkbahar daha can çekişiyor avuçlarımda.
Anladım benim yüreğime sonbahar yakışıyor.
Usulca çekiliyorum zamanın bana bıraktığı senden.
En güzel baharlar yine kapanıyor yüzüme bir gece.
Ey sen ömrümün yaşayamadığım diğer yarısı,
Sen ruhuma kadar işleyen hasret yarası.
Ne olurdu bıraksaydın gözlerini gözlerimde.
Ne olurdu ellerin, ellerimde kalsaydı…
Artık unutmak vaktidir beni,
Senin bende bıraktığın her şeyi.
Yüreğime yakışan sonbaharla beraber,
Benim için açılan kapıdan çıkmak vaktidir şimdi.
Sen, ömrüme bir ölüm kadar yakın,
Gönlüme bir ben kadar uzağım.
Hani hep söylerdim ya,
Şairler yalnız ölmeli diye.
Şimdi bu söze gülüyorum.
Artık bende bir şairim ve sensiz ölüyorum…