Saatin saniyesinin sesi oldukça rahatsız etmişti bu akşam. Oysa daha önce hiç kafaya takmazdı böyle sesleri. Banyodan gelen su damlalarının saltolarla yere düşüşlerinin sesi ise çileden çıkardı en sonunda. Saatin pilini çıkarıp fırlattı, banyo musluklarını kapatmakla kalmadı bahçedeki ana su vanasını dahi sıkıştırdı olanca gücüyle. Sigarasını aradı her zamanki yerinde, bulamadı, masanın üzerinde de yoktu. Dün cebinde her ihtimale karşı bıraktığı tek sigarasını buldu ve çakmak aramak derdine düşmeden ocağın ateşiyle sigarasını yaktı. Her bu şekilde sigarasını yaktığında burnuna saçlarının uçlarının yanmasıyla gelen koku ona çocukluğunu hatırlatırdı. Babasından gizli içtiği sigaralar, alelacele ocaktan sigarayı yakıp balkona veya bahçeye koşuşturmalar… Bir an hepsini özlediğini hissetti, belki de yıllardır yalnızlığıyla baş başa kalmasıydı artık ona anılarını anımsatan şey. Yalnızlığını yalnız bırakmayı denedi çok kere, sevmeye çalıştı, ama sevmeye alışamadı. En sonunda kuş aldı kendine bir tane, adını koyamadı. Zaten kuş da dayanamadı sevgisizliğe, ilgisizliğe ve kafesinin kapısının açık olduğu bir gün özgürlüğe doğru yol aldı.
Saatin pilini atınca bir kenara yeniden oturdu daktilosunun başına. Teknolojinin o kadar ilerlemiş olmasına rağmen hala daktilo kullanırdı yazılarında. Alışamamıştı bir türlü bilgisayarların klavyesine, yavan gelmişti belki de, ya da hala eski kafalı olduğunu düşünüyordu. Çok da üstelemezdi bu durumu, insan nasıl rahat yazarsa öyle yazmalı derdi, ister daktiloyla ister kağıt kalem ister bilgisayar klavyesi. Yeter ki anlat içinde bekleyen güneşe hasret tüm bildiklerini…
Tam yeniden yazmaya koyulacaktı ki bugün yaşadıkları geldi aklına. Evet yazardı kendisi ve çevresinde olup bitenlere kayıtsız kalamıyordu ne yazık ki, grev yapan işçilerin çadırını ziyaret etmişti bugün ve yeni yeni yazmaya başladığı ve köşe sahibi olduğu bir kültür-sanat dergisinde bu dramı edebi bir dille anlatıp farkındalık yaratacak ve o insanlara beraber grev yapamasa da borcunu belki de bu şekilde ödeyebileceğini düşünecekti. Gitti ve dramı bizzat yaşadı, olayları birinci ağızdan dinledi, bu ülkede insanların ne kadar eşitsiz şartlarda yaşadığını düşündü, belki de eşit olsaydı tüm insanlar kendisinin yazar olamayacağı geçti aklından, acı çekmeli miydi birileri daima dedi ama hepsi suya yazılmış yazılar gibi kayboldu birden usundan…
Muhabbet etti birer birer tüm emekçilerle. Dertlerini dinledi, üzüldü, isyan etti, kendisini onların çocukları yerine koydu, evde ekmek bekleyen hanımları, akrabaları yerine. En sonunda gözleri ağlamaktan ve uykusuzluktan kan çanağına dönmüş bir kadına doğru yaklaştı. Sanki yüzünde geçmişinden anıları taşıyan, çocuk saflığında umutların yeşerdiği ve baktığı zaman oradaki kasvetli havasını dağıtan bir şeyler sezdi kadında. Kadın ona bakmamıştı hiç, elindeki kitabı bitirmek için satırların arasında süzülüyordu gözleri. Birden beyninde şimşekler çaktı, yıllar öncesine yol aldı dümeni bozuk bir gemiyle. Buğulu hayaller ve anılar belirdi gözünde. Ve yaklaştı o kadına…