"-susmak aşkımın dilidir- diyen sevgili
konuş şimdi kelimelerine ihtiyacım var…"

Parça tesirli sancılar düşüyor kalbime…
düştükçe uçurum sancıdıkça aşk…
ve aşklaştıkça kalp
daha çok parçalanıyor hayat
yaklaştıkça daha bir özlüyorum
kabul ediyorumgalibimsin
ve ben her şeyini savaş alanında bırakan
mağlup bir komutan gibiyim şimdilerde..
tüm zaferlerimi sende yitirmişim
kör bir şahinin gözleriyle yol arıyorum kendime
sana çıkmayacağını bildiğim yolları görmekten korkuyorum belki de kim bilir?..

çıkmaz sokaklarda kısır kalıyorum döngülere..
ve ben dönemezken kendime
labirentlerinde kaybolmuşken
sağım sen solum sen yolum sen yönüm sen olmuşken
senden gayrısına yokyokluğuna râm olmuşken
susma ömrüm!...

yol kesil cehenneme...


keskin bir virajsın içimde bir türlü alamadığım..
ne zaman geçmeye kalksam senden
ya bir uçurum boşluğu ya bir şarampol oluyor sonum..
uzanan elleri tutmuyorum..
yüreğime taktığın alyans tutuyor içimi
içini bırakmıyorum..
dul bir hasrete yâd/igar kalıyorum ötelerde
Yar dediğimi ağyar yaban dediğimi yar sanıyorlar..
Sancılanıyorum sessizliğine
Tam vakti;
susturucu takılmışken yüreğime
haykıramazken
her kurşun içimi parçalarken
infilak ederken isyanlarım sensizliğe
ve akarken gözümden ırmak ırmak
susma ömrüm!...

ateş kesil cehenneme...


tüm piyonlarım tükendi.
Elimde bir şah…
nereye koysam kendine mat çekiyor..
Cemreler ihanet ediyor adına
Aslı hükümsüz..
kendini bile ısıtmıyor..
adım lâl kalıyor zemheri ayazlarına..
(d)üşüyorum..
muhaciri değilim gayrı bu Arafın..
ne cennet kokabiliyorum ne cehennem yanabiliyorum..
kendimsiz bir kent kuruyorum yokluğunun sokağına..
baykuşlara sakinlik yapıyor kentimin ıssızlığı…
sesine parazit yapan bir sesle yıkılıyorum
uğraşma aşk..!
kaldıramazsın;
kumdan kaleler gibi bir rüzgarlık değil bir cümlelik yıkımlarım..
bilmem ki hangi rihter ölçer sarsıntılarımı..
artçı sellere verirken sitemimi
sana “sus”arken
ölüme “su”sarken
müptelâsıyken kahramanı bıçaklanmış masalların
aşk için aşıkları ezip geçmişken
susma ömrüm!...

şehâdet getir cinnetime...


öznesi sen olan bir ömre verdim adını
ki ölüm yar olana kadar tek yâr dediğim ol diye..
sana geldim ölüme yâr etme diye.
Susma diye çırpınışlarımın tek müsebbibisin..
Biliyorum aldırmıyorsun
Dönmeyeyim istiyorsun sultanlığına
Ve aslında aşk’tan korkuyorsun
Zulmetin sırtımda yama olurken yar’alarıma

Hani olur da geldiğimde bir gün
kapanacaksa yüzüme şehrinin kapıları
her lisanı lâl bırakan bakışlarım anlamını yitirecekse eğer
ve el elini tutacaksa ellerin
Elimde değil yanacağım

O vakit gülüp geçeceksen yangınlarıma
Sarmayacaksan
Benimle kınanıp benimle yanmayacaksan
Cennetten kovulmayı göze almayacaksan
Bir sözüne çölde vaha gibi susarken
öyle umarsız susacaksan…
sen de sus ömrüm!...


Sus!..
Sus ki ölüm bana yâr
ben ölüme Yâr olayım…
sen toprak kesil cesedime…
alıntı